Boethius dicit:
A Compilation of Sententiae Ascribed to Boethius
edited by Robert Andrews
In the course of preparing medieval texts, editors normally attempt to verify the often imprecise references medieval authors provide for the authorities they cite. Many such references are elliptical, but have over the course of time become firmly established and oft-repeated. Boethius is one medieval authority whose name has been associated with several such sententiae, not all of which are easily verifiable or even authentic.
Conceivably many of these maxims originated together in an as yet unedited florilegium of the early thirteenth or twelfth century, or simply crystallized individually over the course of time. Pending the identification of a source or sources, however, editors will have some difficulty with these references. A complicating factor in digital searches is the variety of spellings of Boethius’ name, particularly in editions from the Renaissance and by those who preserve medieval orthography. The various spellings, along with their declensions, include, besides Boethius, Boetius, Boecius, Boëtius, Booetius, Boeotius, and Boytius.
Listed below are the most common of the Boethian sententiae. Clicking on the link will take the reader to further information. For each citation I have attempted to provide assistance by identifying as far as possible the ultimate source and the history of these traditional, but often obscure, appeals to Boethius’ authority. Listed first in each section is Boethius’ genuine passage, where I have been able to ascertain it. Subsequently I list the medieval authors I have found who refer to it. Some authors provide no attribution for their citation, or attribute it to someone other than Boethius. The medieval authors and their works are listed in approximate chronological order.
I have restricted the references to one per work, unless special information is involved. So the reader should not be surprised to find other citations of the same sententia elsewhere in the same work. Moreover if a work is cited from manuscript, only one manuscript is referenced even if there are other manuscript witnesses.
Apart from these restrictions, we have attempted, but undoubtedly failed, to achieve completeness. Suggestions for revision and addition are welcome at boethius@hotmail.com. Contributors to date include, besides especially Rega Wood and Girard J. Etzkorn, Luisa Valente, Bruno Tremblay, and Ota Pavlicek.
1. In omni citra primum est quod-est et quo-est
2. Nulla propositio est verior illa in qua idem praedicatur de se
3. Omnis divisio debet esse bimembris
4. Praedicamenta sunt impermixta
6. Relictis extremis Aristoteles egit de medio
8. Species dicit totum esse individuorum
9. Species sunt coaequae sub genere
10. Subticetur propositio de se manifesta
11. Vitia primo exstirpanda sunt, deinde inserendae sunt virtutes
1. In omni citra primum est quod-est et quo-est
Perhaps the most important appeal to Boethius’ authority is to justify the distinction between ‘quo est’ and ‘quod est’ that is crucial for medieval discussions of hylomorphism and the composition of created things.1 When attributing this phrase to Boethius, some authors locate it in the theological tractate Quomodo substantia (De hebdomadibus), while other writers (both medieval and modern) find it in Boethius’ De Trinitate. Gerard of Abbeville attributes it to Plato; Simon of Faversham to Aristotle. (Note that for Richard Rufus, ‘Philosophus’ quite often refers to Boethius, particularly in his early works.) Unfortunately, since Boethius never uses the Latin words which have become the traditional allusion (“in omni citra primum est quod-est et quo-est”), it is impossible to locate the correct reference by even an exhaustive digital search. But the passage can be located and now linked to its imprecise tag phrase:
1Concerning this phrase, see Henrik Wels, Aristotelisches Wissen und Glauben im 15. Jahrhundert: ... pp. 23–24, n. 65; Adriaan Pattin, De verhouding tussen zijn en wezenheid en de transcendentale relatie in de 2e helft der XIIIe eeuw, ... pp. 30–41; and Juan Rosanas, “Sentido del axioma escolastico: ‘Omne quod est citra Primum est compositum ex quod est et quo est’,” Ciencia y fe 4.16 (1948) 56–63.
Boethius, Quomodo substantia c. 3, ed. Claudio Moreschini, ... p. 188; PL 64: 131: “Diversum est esse et id quod est, ipsum vero esse nondum est, at vero quod est accepta essendi forma est atque consistit.”
Cf. Boethius, De Trinitate, ed. Rudolf Peiper, ... p. 152: “Nihil igitur secundum materiam esse dicitur sed secundum propriam formam. Sed diuina substantia sine materia forma est atque ideo unum et est id quod est. Reliqua enim non sunt id quod sunt. Unum quodque enim habet esse suum ex his ex quibus est, id est ex partibus suis.”
Guillelmus de Auxerre, Summa aurea II, trac. 1, cap. 3, ed. Jean Ribaillier, ... 2.1: 25: “Item id quod primo exit a Deo, aut est simplex aut est compositum. … si simplex, omnimoda simplicitate; sed tali simplici ‘idem est quod est et quo est’, ut dicit Boethius.”
Alexander de Hales, Glossa in quatuor libros Sententiarum Petri Lombardi I, dist. 3, n. 46, ed. PP. Collegii S. Bonaventurae, ... 1: 64: “Boethius dicit: ‘In omni eo quod est citra primum differt quod est et esse’.”
Ps. Alexander de Hales, Summa theologica II, n. 328, ed. PP. Collegii S. Bonaventurae ... 2: 398: “Utrum anima sit composita ex materia et forma. Quod videtur a) per hoc quod dicit Boethius, in libro De Trinitate ‘In omni eo quod est citra Primum est hoc et hoc’, et loquitur de eis quae sunt substantiae per se, ad differentiam formae et materia.”
Philippus Cancellarius, Summa de bono, ed. Nikolaus Wicki, ... p. 68: “Ad predicta solventes dicimus quod omne quod est citra Primum est hoc et hoc.”
Robertus Grosseteste, Commentarius in VIII libros Physicorum Aristotelis, ed. Richard C. Dales, ... p. 69: “Propterea omne corpus, citra corpus primum, est aliquo modo imperfectum, quia in quolibet corpore citra primum est aliquid de materia prima et corporeitas citra ultimitatem complementi possibilitatis suae.”
Richardus Rufus, De intellectu divino (IDiv), ... fol. 262vb: “Quaestio est de intelligentiis creatis, qualiter una intelligit aliam, quia cum quaelibet habeat quod-est et quo-est et quodlibet citra Primum, quaeritur utrum una intelligendo alteram recipiat solam formam vel formam cum materia spirituali.”
Richardus Rufus, Memoriale in Metaphysicam Aristotelis (MMet) 8.2, ... fol. 49vb: “Dicit enim Philosophus quod in omni eo quod est citra primum est quod-est et quo-est.”
Richardus Rufus, Contra Averroem (CAv) 1, ... fol. 82vb: “Quamvis enim in omni eo quod est citra primum differat quod-est et quo-est, et ita substantia materiae primae aliquo modo composita, non videtur posse fugi infinitas … Unde forte congrue exponetur ‘in omni eo quod est citra primum’ etc., id est differt natura vel ens ab idea.”
Richardus Rufus, Scriptum in Metaphysicam Aristotelis (SMet) 7, ... fol. 104va: “Illud idem habetur ex illa propositione ‘in omni eo quod est citra primum differet quod-est et quo-est’, hoc est et materia et forma.”
Richardus Rufus (?), De statu in patria (SPat), ... fol. 268vb: “in omni citra primum quo-est et quod-est, prius natura erit quo-est quam compositio eius cum eo quod est. Similiter est in angelis …”
Richardus Rufus, Sententiae Oxonienses (SOx) 2.3, ... fol. 109vb: “Item, ait Boethius: ‘In omni eo quod est citra Primum differt quod-est et quo-est’ etc.”
Rogerus Bacon, Questiones altere supra libros Prime Philosophie Aristotelis, ed. Robert Steele, ... p. 139: “Ad idem: dicit Boethius, in omni eo quod est citra primum est ponere quod est et quo est, scilicet materia et forma, ergo omnia alia a primo composita sunt, ergo universale est compositum et non forma pura.”
Anonymus, Quaestiones super libris De anima Aristotelis III, ... fol. 56ra: “Ex his igitur liquet illud commune: ‘in omni eo quod est citra Primum, est aliquid quod-est et aliquid quo-est’. Ex quo habetur quod omne causatum ens per se est compositum, et ita intelligentiae erunt compositae.”
Anonymus, Quaestiones super libris De anima Aristotelis, ... fol. 251ra: “Si autem est aliquid ens in se et non est primum, cum in omni quod est citra primum differat quod-est et quo-est, in prima forma erit quod-est et quo-est. Si istud quo-est est forma et debetur formae <forma ms.>, quaero iterum utrum sit aliquid in se aut non.”
Anonymus Magister Artium (c. 1245–1250), Lectura in librum De anima a quodam discipulo reportata II, lect. 6, q. 3, ed. René A. Gauthier, ... p. 218: “Item, in unoquoque quod est citra Primum differt quod est et quo est, scilicet materia et forma …”
Robertus Kilwardby, Quaestiones in librum secundum Sententiarum, ed. Gerhard Leibold, ... p. 52: “Communiter autem dicitur materia illud quod dicitur quod est in omni composite, sicut forma est illud quo est, secundum quod dicitur quod omne per se subsistens citra Deum habet quod est et quo est et illud quod est defert formam et subsistit ei.”
Robertus Kilwardby, De ortu scientiarum, ed. Albert G. Judy, ... pp. 96, 99: “Aliter dicitur communiter materia illud quod est, sicut forma illud quo est, prout dicitur quod omne per se subsistens citra Deum habet aliquid quod est et quo est, et illud quod defert formam et substat ei. … Item cum in omni quod est citra primum per se subsistens, sit quod est et quo est, et deferens sic erit in illis.”
Ioannes de Rupella, Summa de anima, ed. Jacques Guy Bougerol, ... p. 69: “Ad hoc dicendum quod partes entis essenciales dicuntur dupliciter: uno enim modo partes entis dicuntur quod est et quo est; et iste partes entis inueniuntur in omni eo quod est citra Primum, in omni scilicet creatura.”
Hugo a Sancto Caro, Quaestiones de anima, ed. Odon Lottin, ... p. 472: “Ad octauo quesitum dico: cum dicit Boetius, omne quod est citra primum est ens possibile indigens aliquo quo sit, li ‘aliquo’ sumitur effectiue; uel si sumeretur formaliter, non sequeretur quod anima esset composita ex materia et forma, quia in ea idem est quod est et quo est, sicut dictum est.”2
2Cf. Magdalena Bieniak, “Una questione disputata di Ugo di St.-Cher sull’anima: Edizione e studio dottrinale,” Studia antyczne i mediewistyczne 2.37 (2004) 127–184, at pp. 154, 183.
Petrus Hispanus, Scientia libri De anima I, lect. 3, ed. Manuel Alonso, ... pp. 248–249: “Quidam enim posuerunt quod in quolibet quod est citra primum, differt quod est et quo est et posuerunt compositionem secundum diversos modos.”
Guerricus de Saint-Quentin, Quaestiones de quolibet 9, art. 5b, n. 87, ed. Walter H. Principe, ... p. 389: “Item, in omni citra Primum [est] quo est et quod est; ergo et in anima.”
Anonymus, In Ethica nova, ed. Odon Lottin, ... p. 186: “Item. Sicut dicit Boetius: in omni quod est citra primum differt quod est et quo est. Sed plus conueniunt quod est et quo est quam quod est et quo potest. Ergo multo plus in quolibet citra primum differt quod est et quo potest.”
Albertus Magnus, De anima III, tract. 3, cap. 11, ed. Clemens Stroick, ... pp. 191–192: “Adhuc autem, animam, sicut dicunt, esse compositam et individuam, nulla omnino probant ratione, nisi quod dicunt Boethium dicere, quod in omni quod est citra primum, est hoc et hoc; et sic in anima concedunt esse hoc et hoc et ita compositam.”
Albertus Magnus, Summa theologiae II tr. 1 q. 3; Opera omnia 32 (1895) 32a: "Hoc etiam videtur ex dicto Boetii, qui dicit in libro de Hebdomadibus, quod 'in omni eo quod est citra primum, aliud est quod est, et aliud est quo est'; ergo videtur, quod omnis creatura composita est ex quo est, et quod est;" 36b: "Et sic intelligit Boetius, quod 'omne quod est citra primum, est ex quod est et quo est'; omne enim quod est citra primum, est in aliquo decem generum ad esse illius generis in genere vel specie vel individuo determinatum." Cf. Summa de creaturis II: De homine tr. I q. 7 art. 3 (1896) 102a-b; Super I Sententiarum d. 33 art. 3, Opera omnia 25 (1894) 38b; Super II Sententiarum d. 1A art. 4, Opera omnia 26 (1894) 14b; Super II Sententiarum d. 2 art. 2, Opera omnia 26 (1894) 48a; Super II Sententiarum d. 3 art. 4, Opera omnia 26 (1894) 66b.
Albertus Magnus, De causis et processu universitatis a prima causa I, 1, 9; Opera omnia 10 (1891) 17: "Et hoc iterum dicit Boethius, et multi dicunt, quamvis non intelligant, quod 'in omni eo quod est citra primum, aliud est esse et 'quod est', sive aliud est 'quo est' et 'quod est'." Cf. De causis et processu universitatis a prima causa II, 2, 18; Opera omnia 10 (1891) 111.
Thomas de Aquino, Quodlibeta I q. 2 ar. 1 co. (1956) 24: "Nulla enim creatura est suum esse, sed est habens esse … Et ideo in qualibet creatura est aliud ipsa creatura quae habet esse, et ipsum esse eius; et hoc est quod Boëtius dicit in libro de Hebdomadibus, quod 'in omni eo quod est citra primum, aliud est esse et quod est'."
Thomas de Aquino, Scriptum super Sententiis I d. 4 q. 2 a. 1 s. c. 2 n. 436: "Item, secundum Boetium, nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur. Sed quidquid est in divinis, est idem re, cum in Deo sit idem habens et habitum, et quod est et quo est, excepto quod una persona non est alia. Ergo videtur quod de Deo possint formari verissimae locutiones."
Thomas de Aquino, Scriptum super Sententiis I d. 8 q. 5 a. 1 s. c.1 n. 747: "Contra, Boetius: in omni eo quod est citra primum, differt et quod est et quo est. Sed omnis creatura est citra primum. Ergo est composita ex esse et quod est."
Anonymus, Correctorium corruptorii 'Quaestione' (1954) 63: "Unde idem Boethius alibi de compositione rerum creatarum loquens dicit omne quod est citra primum componi ex quod et quo est, non dicit ex materia et forma."
Commentarium, "Quod deus" (2000) 983: "Et secundum sanctum Thomam, in omni ente citra primum est esse et essentia, quod secundum autorem Memorialis rerum difficilium sic exprimitur: omne ens citra primum est compositum ex actu et potentia – ex actu ut forma et ex potentia ut materia. Sed secundum uenerabilem magistrum Boetium sic exprimitur: in omni ente citra primum est quod est et quo est. Et quod est dicit materiam et quo est dicit formam."
Anonymus, magister artium Lectura in librum De anima (1985) 218: "Item, in unoquoque quod est citra Primum differt quod est et quo est, scilicet materia et forma; ergo in intellectiua anima et in sensitiua est quo est et quod est."
Pseudo-Aegidius Romanus, Tractatus de universalibus (1970) 69: "Item dicit Boethius quod in omni eo quod est citra primum differt quo est et esse."
Henricus Gandavensis, Quodlibet XV (2007) 44: "In contrarium est quod secundum Boethium in omni creatura differunt quod est et quo est."
Gualterus de Burley, Quaestiones in librum Perihermeneias q. 4 (1974) 262: "Praeterea, Boethius, libro De hebdomadibus: 'In omnibus citra Primum aliud est quod est et quo est'; sed essentia est per esse; igitur esse est aliud ab essentia."
Siger de Brabant, Quaestiones in Metaphysicam (1966) 177: "Preterea, ad idem auctoritate Boetii, qui dicit, quod in omnibus citra primum differt quod est et esse, quare non videntur eandem quiditatem inportare."
Siger de Brabant, Quaestiones in Metaphysicam q. 7 (1983) 30-1: "Item, hoc videtur auctoritate Boethii, qui dicit quod in omni quod est citra Primum differt quod est et quo est. Quo autem est aliquid primo est esse. Quare in omni alio a Primo differt quod est et esse ipsius."
Sigerus de Brabantia, Quaestiones in tertium De anima II q. 2 (1972) 81: "Dicit enim Dionysius quod monadem sequitur dyas, et Boethius, quod omne quod est citra primum, habet suum quod est."
Radulphus Brito (attrib.), Quaestiones super libros Metaphysicorum IV q. 2 (2001) 476: "Item, in omni eo quod est citra primum differt illud quod est et quo est, ut dicit Boethius."
Simon de Faversham, Quaestiones veterae super libro Posteriorum Analyticorum II q. 49 (ed. J. Longeway pro ms.): "Quia Philosophus dicit quod cognoscentem quid est impossibile est ignorare si est, quaeritur utrum esse sit additum essentiae. Et videtur quod sic, quia Philosophus dicit super primum quod in omni quod est citra primum differt quod est et quo est."
Simon de Faversham, Quaestiones super tertium De anima q. 35 (1934) 319: "Verum est tamen quod in intellectu est aliquid materiale et aliquid formale. In omni enim quod est citra Primum differt quo est et quid est. In omni enim citra Primum est aliqualis compositio, et ideo in intellectu est aliquid materiale, ut intellectus possibilis, et aliquid formale, ut intellectus agens."
Martinus de Dacia, Quaestiones super librum Sex principiorum q. 5 (1961) 276: "Praeterea: omne, quod est citra primum, differt per hoc quod est et quo est. Sed omne illud, in quo differunt ista duo, scilicet quod est et quo est, non est simplex. Ergo nec forma."
Gerardus de Abbatisvilla, Quodlibeta IV q. 3 (1993) 35: "Quod autem non est simplex aliquam recipit compositionem quod senciens Plato ait in Thymeo: omne citra primum iunctum, quia 'in omni quod est citra primum differunt quo est et quod est'. 85-6: "Sic ergo in omni quod habet esse per se citra primum differunt quod est et quo est."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros Perihermenias, Quaestiones primae, I q. 2 n. 19 (OPh II) 50-1: "Secundo quia est illud quo intelligibile intelligitur; sed in omnibus citra Primum differt 'quod est' et 'quo est' per Boethium."
Gualterus Chatton, Reportatio super Sententias I d. 2 q. 3 (2002) 154: "Etiam si sint aliquae auctoritates ad oppositum, puta quod in omni citra Primum sit compositio, intelligendum est quod repugnantia definitiva non repugnat eis compositio, sed aliunde."
Petrus Aureolus, Scriptum super primum Sententiarum dist. 4, sect. 16, n. 19 (1956) 744: "Praeterea, abstractum et concretum differunt, sicut quod est et quo est. Sed in omni eo quod est citra Deum differt quod est ab eo quo est, secundum Boethium De hebdomadibus."
Robertus Greystones, Commentarius I super Sententias q. 6 ...: "Item Boethius (Boytius var.), Hebdomadibus: 'In omni citra primum aliud est esse et illud quod est'."
Iohannes de Ripa, Lectura super primum Sententiarum q. 1 art. 2 (1961) 175: "Maiorem probat sic: 'Nichil citra Deum est primum esse; sed omne, quod non est primum esse, est divisibile in esse et illud quod est: igitur omne, quod est citra Deum, preter id quod est habet actum essendi'."
Thomas ab Argentina (Thomas de Strasbourg), Commentaria in IIII libros Sententiarum I d. 17 q. 1 (1565) f. 69vb: "Praeterea, nihil est bonum per essentiam, nisi solus Deus; sed caritas est bona per essentiam. Maior patet: quia omne, quod est citra Deum, sicut est ens per participationem, sic est etiam bonum per participationem."
2. Nulla propositio est verior illa in qua idem praedicatur de se
This statement is credited variously to Boethius in De Trinitate, the Commentary on the Categories, and, accurately, the Commentary on De interpretatione, both versions. Scotus in one place attributes it to Aristotle.
Boethius, In librum Perihermeneias ed. prim. (1877) I 215: "Quod si hoc est, verior est ea propositio quae affirmat quod secundum se est quam illa quae affirmat quod accidens est. Est autem secundum se bonum esse quod bonum est, secundum accidens uero malum non esse quod bonum est: verius igitur et propinquius est dicere de bono quoniam bonum est, quam dicere de bono quoniam malum non est."
Boethius, In librum Perihermeneias ed. sec. (1880) II 480 (PL 64, 628BC): "Quare propinquior naturae bonitatis ea quae 'id quod bonum est bonum' esse arbitratur quam ea quae 'id quod bonum est utile'. Quod si ita est, verior illa est quae secundum ipsam rem vera est potius quam ea quae secundum accidens videtur."
Richardus Rufus, Memoriale in Metaphysicam Aristotelis (MMet.) 7.10, ms. Erfurt Q290 f. 48va: "cum nulla propositio verior sit illa in qua idem etc. …"
Richardus Rufus, De rationibus seminalibus (Rsem.), ms. Toulouse Bibl. municipale 737 f. 16ora: "Et ex his omnibus satis patet quod impossibile [est] simpliciter et proprie omnimodo idem praedicari de se, quia cum dico 'homo est homo' non est omnibus modis idem. Isto modo tamen non est contra Boethium qui dicit nulla verior est sermo in qua idem praedicatur de se."
Richardus Sophista, Abstractiones. Cod. Oxon. Bodl. Digby 24: "Praeterea, nulla propositio est uerior illa in qua idem de se praedicatur, ut dicit Boethius; ergo nulla est uerior ista."
Rogerus Bacon, Compendium studii theologiae II cap. 5 n. 122 (1988) 102: "Si dicatur: 'Caesar est Caesar' et 'Homo est homo' sunt semper verae, quia nulla propositio verior illa in qua idem de se praedicatur, et oratio vel propositio est vox significativa, igitur partes eius semper significant postquam semel significabant, ergo sive res sit presens sive praeterita semper significat."
Anonymus, Abstractiones Digbeianae, ... 96: "Nulla propositio verior illa etc."
Anonymus,Abstractiones Regiae, ... 113: "Quod sit verum probo quia dicit Boethius quod nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur, igitur hoc sophisma est verum."
Anonymus, Summule Antiquorum (1968) 24: "Dicit Boetius quod nulla propositio est verior quam illa in qua idem de se ipso predicatur."
Petrus Hispanus, Tractatus XII,13 (1972) 218.17-18: "Dicit Boethius quod nulla propositio verior est illa in qua idem predicatur de se."
Bonaventura, Commentarium in primum librum Sententiarum d. 34 art. 1 q. 2 (1865) 500a: "Dicit Boethius quod nulla uerior predicatio illa in qua idem de se predicatur."
Bonaventura, Quaestiones de Mysterio Trinitatis q. 1 a. 1 ag. 28 (1891) V 48a: "Item, nulla propositio est verior illa, in qua idem de se praedicatur; sed cum dico Deum esse, esse dictum de Deo est idem omnino quod Deus, quia Deus est ipsum esse suum: ergo nulla verior et evidentior est illa, qua dicitur, Deum esse; ergo nullus potest cogitare, ipsum esse falsam, sive de ipsa dubitare."
Magister Robertus, Scriptum super Libro topicorum (2011) 127: "Unde cum dicat Boethius quod nulla propositio verior illa in qua idem praedicatur de se, intelligit de praedicatione in enuntiatione et non in propositione."
Nicolaus Parisiensis (attr.), Summe Metenses (1967) 485: "Item. Dicit Boethius quod nulla propositio verior est illa in qua idem praedicatur de se."
Albertus Magnus, Super III Sententiarum d.12 art.1 (1894) 221b: "Si forte dicas, quod hic ab aeterno fuit Deus, et hic homo ab aeterno est Deus: ergo videtur quod hic homo ab aeterno est: sed in omni locutione idem possum praedicare de se: et dicit Boetius, quod nulla propositio verior est quam in qua idem de se praedicatur." Cf. Super Dionysium De divinis nominibus 4 n. 156, Opera omnia 37,1 (1972) 242.
Albertus Magnus, Super Porphyrium de V universalibus; Opera omnia I, 1, 1 (2004) 49a: "Et sic intelligitur quod dicit Boethius, quod nulla propositio est verior ea in qua idem praedicatur de seipso."
Albertus Magnus, Liber de Praedicamentis II,7 (1890) 180a: "Hoc autem modo loquendo, ut dicit Boethius, nullae sunt propositiones veriores his, in quibus idem de seipso praedicatur, quia in talibus idem secundum id quo est id quod est, de eo quod est, praedicatur."
Thomas de Aquino, Scriptum super Sententiis I d. 4 q. 2 a. 1 s. c. 2 n. 436: "Item, secundum Boetium, nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur. Sed quidquid est in divinis, est idem re, cum in Deo sit idem habens et habitum, et quod est et quo est, excepto quod una persona non est alia. Ergo videtur quod de Deo possint formari verissimae locutiones."
Theodoricus de Freiberg, De ente et essentia par. 2 n. 7 (1980) 37: "Sed circa hoc notandum, quod verbum importat quandam compositionem, quam sine compositis non est intelligere, ut dicit Philosophus in Peri Hermeneias, quam compositionem dicimus copulam verbalem, quae dupliciter potest cadere in locutione: uno modo, ut teneat omnino medium locum et voce et significatione, et tunc ponitur in locutione semper explicite dicendo sic: Homo est homo. Et sic idem inquantum idem praedicatur de se. Et per istum modum nulla propositio verior est illa, in qua idem praedicatur de se."
Anonymus, Sophisma (M)... 485: "Sicut ergo haec homo est homo est vera, ita quod nulla verior est illa, quia idem de se praedicatur, ita et haec Sor est homo quia idem de se praedicatur; et ideo opportune dixit Boecius cum dicit quod 'nulla verior est illa in qua idem de se praedicatur'."
Anonymus, Sophisma (P1) ... 25-46: "Probatio: 'Chimaera potest non esse, ergo de necessitate Chimaera est Chimaera'. Hoc autem falsum est, quia 'nulla propositio verior est illa in qua idem praedicatur de se'; sed in hanc: 'Omnis homo de necessitate est animal' praedicatur idem de se, quia genus de specie."
Petrus Cornubiensis, Sophisma "Omnis homo est" (1987) 143-4: "Item, haec est per se 'Chilus est vivus' et hoc primo modo eius quod est per se secundum Commentatorem, quia secundum ipsum praedicatum est de intellectu subiecti. Sed nulla propositio verior
Anonymus, magister artium Lectura in librum De anima I q. 3-4 (1985) 9: "Oppositum ostenditur tum per hoc quod, sicut uerissima est predicatio in qua idem de se
Mattheus Aurelianensis, Sophistaria (2001) 412: "Quod autem hec sit vera 'Sortes desinit esse, desinendo esse' videtur, quia dicit Aristotiles quod hec est vera 'bonum est bonum'. Item, dicit Boetius quod nulla propositio est verior illa in qua idem predicatur de se."
Petrus de Alvernia, Quaestiones Porphyrii q. 25 (1997) 315: "Oppositum arguitur quoniam nulla praedicatio est verior illa in qua idem de se ipso praedicatur."
Simon de Faversham, Quaestiones veterae super libro Posteriorum Analyticorum II q. 19 (ed. Longeway pro ms.): "nulla propositio est verior illa in qua idem praedicatur de se."
Gerardus de Nogento Quaestiones super librum Posteriorum, ms. Paris Bibl. Nat. Lat. 16170 f. 117ra-b: "Nulla propositio verior illa in qua illud de se praedicatur secundum quod dicit Boethius; sic autem est in proposito; quare etc."
Petrus de Sancto Amore, Sententia supra librum Praedicamentorum, ms. Paris Bibl. Nat., nouv. acq. lat. 1374 f. 17va: "Item nota quod supra istum passum dicit Boethius quod nulla propositio verior est illa praedicatur de se, supple ratione formae et subiecti."
Henricus Gandavensis, Summa quaestionum ordinarium a. 2 q. 6 (2005) 241: "Ad primum in oppositum, quod 'omnia aeque vere se habent ad esse', dicendum quod falsum est, secundum quod patet ex dictis. Licet enim quaeque res aequaliter vere est id quod est, quia 'nulla propositio est verior ea in qua praedicatur idem de se ipso', absolute tamen non aeque vere habet esse quaelibet res, sed una verius altera. Unde arguendo sic 'vermiculus aeque vere est id quod est, ut angelus; ergo aeque vere est', fallacia est secundum quid et simpliciter." Cf. Henricus Gandavensis Summa quaestionum ordinarium a. 69 q. 3 (1520) f. 236vQ.
Theodoricus Teutonicus de Vriberg, De esse et essentia (1911) 533: "Contra: secundum Boëthium nulla propositio verior est, ut si fiat sermo non solum de ista: homo est, sed etiam de ista: homo est homo."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros Perihermenias, Quaestiones primae, I q. 5-8 n. 33 (OPh II) 79: " 'Nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur'." Cf. n. 41, p. 81: "Respondetur ad illud et ad quasdam rationes Boethii et aliquas quae hic ponuntur...".
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros Perihermenias, Quaestiones primae, I q. 12 n. 3 (OPh II) 117: "Praeterea, nihil est verius de aliquo quam idem sibi." (Cf. ms. O: "nulla praedicatio est verior illa in qua idem praedicatur de se.") Cf. n. 14, p. 121: "Unde cum Philosophus dicat quod verior est praedicatio quando idem de se praedicatur, verum est..."
Gualterus Burlaeus, De puritate artis logicae (1955) 252: "Item, hic praedicatur idem de se, et per Boethium nulla est verior praedicatio illa, in qua idem praedicatur de se."
Anonymus, Tractatus de signativis dictionibus (1994) 156: "Praeterea nulla propositio est verior quam ilia in qua idem de se praedicatur; ilia propositio est huiusmodi; igitur nulla propositio est verior ista."
Guillelmus de Ockham, Summa logicae II c. 14 (1974) 287-8: "Videtur quod sic, eo quod praedicatur idem de se, et Boethius dicit quod nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur: Dicendum est quod de virtute vocis ista est falsa 'chimaera est chimaera' si termini supponant significative, eo quod falsum implicatur. Et ad Boethium dicendum quod Boethius intendit quod nulla propositio in qua aliquid praedicatur de aliquo est verior illa in qua idem praedicatur de se. Quia tamen ista est negativa, cum ista stat quod nulla sit vera: nec illa in qua idem praedicatur de se nec illa in qua praedicatur aliud. Si tamen illa esset vera in qua de aliquo praedicatur aliquid, illa esset vera in qua praedicatur idem de se."
Guillelmus de Ockham (attrib.), Elementarium logicae VI c. 18 (1988) 184: " 'Nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur', habet duas causas veritatis – eo quod est negativa – vel scilicet quia nulla est vera, vel quia aliqua est vera. Tamen non est verior illa in qua idem praedicatur de se, et sufficit quod alterum sit verum."
Nicolaus de Ockham, Quaestiones disputatae de dilectione Dei (1981) 7: "Item, amor naturalis fundatur supra unitatem naturalem: sed maior est unitas creaturae ad se ipsam quam ad Deum, quia 'nulla verior propositio, quam [illa] in qua idem praedicatur de se'; et praedicatio est ratione unitatis; quare etc."
Gualterus Chatton, Lectura super Sententias, I, d. 3, q. 3, n. 94 (2007) 137: "Primo, quia nulla propositio [est] verior illa in qua idem de se praedicatur. – Secundo, quia eius contradictorium est impossibilius vel formalius impossibile 'nullus Deus est Deus' quam oppositum alterius, cum dicitur 'nullus Deus est substantia'.
Remigius de Girolami, De bono communi (1985) 157: "Sed illud verum est maxime verum quod est per predicationem eiusdem de se ipso, quia secundum Boetium 'nulla est verior propositio quam illa in qua idem de se predicatur'."
Remigius de Girolami, De modis rerum (2006) 62: "Et sic idem inquantum idem praedicatur de se. Et per istum modum nulla propositio verior est illa, in qua idem praedicatur de se."
Thomas Manlevelt (Maulevelt), Quaestiones super Praedicamenta q. 10, ms. Erfurt SB Ampl. Q.288 f. 52ra: "Ista patet per illam propositionem Boethii primo Perihermenias quo dicit quod 'nulla propositio est verior illa in qua idem de se praedicatur'."
Thomas Manlevelt (Maulevelt), Questiones libri Porphirii q. 11 (2012) 217: "Et si dicatur: 'nulla propositio verior est illa in qua idem predicatur de se ipso', secundum Boethium in primo sui commenti super Perihermeneias, ita nulla propositio falsior est illa in qua idem negatur a se ipso, ad istud breviter dicitur quod Boethius intelligit quod 'nulla propositio est verior illa in qua idem predicatur de se ipso' uniformiter accepto, et cum hoc stat quod idem potest a se ipso negari diformiter accepta, et sic est in ista illa propositione: 'individuum non est individuum', quia subiectum accipitur materialiter, et predicatum personaliter."
Radulphus Brito, Quaestiones super librum Praedicamentorum, ms. Bruxelles Kon. Bibl. 3540-47 (2910) f. 133va: "quia secundum Boethium nulla propositio verior est illa in qua praedicatur idem de se, etc."
Radulphus Brito, Quaestiones super libros Posteriorum I q. 30 (1997) : "Quia nulla propositio verior est illa, in qua idem praedicatur de se, ut dicit Boethius."
Geraldus Odonis, De intentionibus I art. 3 (1997) 415: "Eodem modo dicendum est ad Boetium dicentem: 'Nulla propositio verior illa in qua idem predicatur de seipso'; glossandum est: 'predicatur', idest 'affirmatur'."
ps.-Richardus de Campsall, Logica Campsale c. 4 n. 3.06 (1982) 84: "Nulla, autem, proposicio est verior illa in qua idem de se predicatur, secundum boecium in libro diuisionem."
Ioannes Buridanus, Quaestiones in Analytica posteriora q. 19: "Et hoc etiam patet
Ioannes Buridanus,, Summulae de practica sophismatum (2005) 35: "Tertium sophisma, Chimaera est chimaera. Probatur per Boethium dicentem 'nulla propositio est verior illa in qua idem praedicatur de se ipso'."
Ioannes Eckhart (Meister Eckhart), Expositio libri Exodi (1936) II 65: "nulla propositio est verior illa in qua idem de se ipso praedicatur, puta quod homo est homo."
Richardus Billingham De consequentiis (2003) 106: "Nota aliam regulam: Nulla verior illa in qua idem predicatur de se ipso, idest ab ente (habens) significatum in rerum natura, ut: homo est homo. Ista regula datur cum duabus conclusionibus vel cum tribus." Albertus de Saxonia, Logica (2010) 56: "Respondetur ad primum, quando dicebatur per Boethium in Praedicamentis, quod nulla propositio est verior ista, in qua idem praedicatur de se ipso, concedo, si in ea termini supponunt pro aliquo."
Ioannes de Iandun, Quaestiones in duodecim libros Metaphysice IV q. 7 (1560) col. 251: "Item primum principium debet esse verissimum, et verius aliis omnibus propositionibus, quia propter veritatem eius omnia alia confirmantur. Sed dictum principium non est verius omnibus aliis quia nulla propositio est verior illa in qua idem praedicatur de seipso."
Marsilius de Inghen, Questiones Marsilii super quatuor libros Sententiarum III q. 13 art. 2 (1501) 446vb-447ra: "Unde illa regula Boetii: 'nulla est verior illa etc.' intelligitur subiecto supponente pro aliquo. Non enim est ista vera: 'chimera est chimera', nec ista: 'Deus qui est malus est Deus qui est malus', quamvis ibi idem de seipso praedicetur."
Petrus Aureolus, Scriptum super primum Sententiarum d. 2 q. 3, n. 100 (1956) 605: "Et quia nulla verior ea in qua praedicatur idem de se, ideo ista praedicatio est verissima: paternitas est essentia."
Ioannes Sharpe, Quaestio super universalia (1990) 22: "Et assumptum pro maiori videtur, quia non est verior praedicatio quam ubi idem praedicatur de se, ut dicit Boethius."
Dominicus de Flandria, In duodecim libros Metaphysicae Aristotelis quaestiones IV art. 2 q. 6 (1621) 194a: "Ad tertium dicendum, quod licet nulla propositio sit verior illa, in qua idem, praedicatur de seipso, loquendo de his, quae possunt praedicari de illo eodem: tamen simpliciter loquendo, praedicta propositio, est certissima, et notissima, immo veritas propositionis, in qua idem, praedicatur de seipso, sumitur ex veritate ipsius primi principii."
Dionysius Carthusiensis, In Euangelium Matthaei enarratio cap. VII art. 19 (1542) 113v: "Iuxta dialecticos nulla propositio verior est, quam in qua idem praedicatur de seipso, et nulla falsior quam in qua idem de seipso negatur."
Paulus Veneti, Logica magna P. 1 Fasc. 1, Tractatus de terminis (1979) 16: "Consequens est falsum, et consequentia probatur, nam nulla propositio est verior illa in qua idem praedicatur de seipso, sed in propositione praedicta idem praedicatur de seipso; igitur nulla propositio est verior illa: Omnis homo est omnis homo."
Jerónimo Pardo, Medulla Dyalectices I c. 1 (1505): "Dictum autem Boetii in quo ait 'nulla est verior predicatio illa in qua idem predicatur de seipso' ut plurimum verum est et non universaliter, cum sepissime fallat, ideo non est immorandum in assignatione exceptionum ab illa regula."
3. Omnis divisio debet esse bimembris
The idea is clearly present in Boethius, but the terminology of its expression may have been influenced by Simplicius.
Boethius, De divisione liber (1998) 26: "Fieret autem omnis definitio omnisque diuisio duabus terminis praedicatis nisi, ut supra iam dictum est, indigentia (quae saepe existit) in nomine prohiberet."
Simplicius, In Praed. (1971-5) 312.73-4: "Sed quoniam quadrimembrum qualitatum divisionem Aristoteles tradit insinuantem aliquid etiam bimembre aut quaternariam, oportet notare consequentiam divisionis a binario qui sit principium, sicut et Plato iubet secundum pauciores numeros scindere prius, si possibile sit."
Petrus Abaelardus, Dialectica (1970) 544: "Omnis diuisio generis, sicut Boethio placuit, bimembris esset."
Iohannes Pagus, Rationes super Praedicamenta, ms. Padova BU 1589, f. 27vb, ed. Franceschini (1934) 179: "Et postea divideret accidens in quantitatem, qualitatem, etc.; et videtur quod melius dixisset, cum omnis divisio sit bimembris, ut dicit Boethius." Ed. Hansen (2012) 41.
Bonaventura, Commentarium in primum librum Sententiarum, I d. 23 art. un. q. 1 (1882) I 389: "In prima parte ponit Magister multiplices nominum divinorum differentias; in secunda omnes reducit ad duas, secundum illud Boethii in libro Divisionum, quod omnis divisio est bimembris vel ad bimembrem reducibilis."
Albertus Magnus, Super Ethica I lect. 9 n. 45; Opera omnia 14,1,1 (1968) 45-6: "Sed de hac divisione dubitatur. Sicut enim dicit Boethius, omnis divisio debet esse bimembris; sed haec est trimembris; ergo etc. … Dicendum, quod divisio, quae est per immediata sicut per affirmationem et negationem, debet esse bimembris, sed quae est per mediata, non oportet, reducitur tamen ad illam. Et sic in istam reducitur, quod bonum vel est interius, quod est circa animam, vel non interius et sic vel est corporis secundum se vel per ordinem ad usum eius."
Albertus Magnus, Liber de Praedicamentis V,2 (1890) 245b: "Si autem obiicitur quod divisio debet esse bimembris..."
Gualterus Burlaeus, Liber Praedicamentorum "De subiecto et predicato" (1497): "Dicendum quod Boethius dicit istam divisionem esse parvissimam non absolute, sed parvissimam respectu propositi, quia nulla est divisio minor ista qua potest distinguere ea de quibus vult tractare, scilicet genera et species primi predicamenti a generibus et speciebus aliorum predicamentorum, et individua ab individuis. Et ideo respectu sui propositi est ista divisio parvissima. Vel aliter, quod ista divisio est parvissima quia est bimembris; et utrumque membrum debet ulterius subdividi – ut dictum est prius."
Ioannes Duns Scotus, Collationes 13 n. 5; Opera omnia 5 (ed. Vivès 1894) 203a: "Item, omne divisibile dividitur in divisione primaria divisione bimembri secundum Boethium libro Divisionum."
Petrus de Sancto Amore, Sententia supra librum Praedicamentorum, ms. Paris BN 1374 f. 26ra: "Item nota, si aliquis diceret: videtur quod divisio qualitatis per quattuor species non sit bona, quia omnis divisio est bimembris, secundum Boethium in suis Divisionibus; sed ista non est bimembris solum; ergo etc.: Simplicius3 solvit hoc, dicens quod omnis qualitas aut est corporis aut animae. Si corporis, sic est secunda species etc. Si a parte animae, sic est prima species et quarta. Sed hoc non valet, quia sicut in prima specie qualitatis sunt quaedam accidentia animae, ita sunt quaedam accidentia corporis, et econverso; et similiter est in aliis.
3 Cf. Simplicius In Praed. (1971-5) 312.77-314.96; cf. Thomas de Aquino, Summa theol. I-IIae q. 49 a. 2.
Alexander4 solvit aliter, dicens quod non est ibi divisio generis in species, sed in modos; et licet divisio generis in species sit bimembris, tamen divisio generis in diversos modos potest esse quadrimembris. Et hanc solutionem innuit Albertus5 in commento."
4 Cf. Albertus Magnus Liber de Praedicamentis V,2 (1890) 245b: Et haec est causa quod (sicut dicit Alexander et Boethius) ipse Aristoteles hoc praedicamentum intitulavit de quali et qualitate, quia qualitas non cognoscitur nisi ex modis eius quod est quale...
5Cf. Albertus Magnus Liber de Praedicamentis V,2 (1890) 245b.
Ioannes Buridanus, Summulae de dialectica 8.1.8 (2001): "Et ex hoc apparet quo modo debeamus intelligere illas proprietates quae solent attribui bonis diuisionibus, scilicet quod omnis bona diuisio debet dari per opposita et debet esse bimembris uel reducibilis ad bimembrem."
Thomas Manlevelt (Maulevelt), Questiones libri Porphirii q. 37 (2012) 353: "Sed consequens est falsum, secundum patet per Boethium, suo libro Divisionum, qui dicit quod omnis bona divisio bene data debet esse tantummodo bimembris; et per consequens
Franciscus de Prato, Logica (2002) 574: "Preterea, si 'ens' inmediate significat decem genera predicamentalia vel omnes rationes speciales entium, tunc prima divisio entis non esset bimembris, set multimembris; quod est contra Boethium, qui ponit quod omnis divisio est bimembris."
Augustinus de Ferraria, Quaestiones super librum Praedicamentorum Aristotelis q. 1 (2000) 18: "omnis divisio debet esse bimembris, vel reducibilis ad bimembrem;" (q. 36) 237: "Omnis divisio debet esse bimembris, per Boethium libro Divisionum."
Ioannes de Muris, Arithmetica communis (1515): "Nec etiam totus numerus in pauciosa dividi potest: quia omnis divisio est bimembris vel ad bimembrem reducibilis. Numerus autem impar est qui sic dividi non potest."
Thomas de Vio Caietani, Commentarium super Opusculum De Ente et Essentia Thomae Aquinatis (1907) 211: "Maior vero probatur ex eo, quod ubi verum genus cum veris speciebus invenitur, oportet esse divisivas ipsius generis et specierum constitutivas differentias: ex eo autem quod divisio est secundum artem debet esse bimembris ut Boetius testatur."
Anonymus, Logica Morelli (2004) 273: "Et secundum Boetium libro Divisionum omnis bona divisio debet esse bimembris vel saltem reducibilis ad bimembrem, ut patet intuenti."
4. Praedicamenta sunt impermixta
For this passage, medieval attribution varies: Boethius, Simplicius, Themistius, or Aristotle. The collection of medieval citations published by Jacqueline Hamesse, Les Auctoritates Aristotelis, lists this among the opinions of Aristotle in the Posterior Analytics, although it is found in none of these authors verbatim.
Aristoteles, An. post. I,15 79b8-11: "Eodem autem modo demonstrabitur et si utraque in toto quodam sunt. Quod autem contingit b- non esse in quo toto est a-, aut iterum a- in quo est b-, manifestum ex coordinationibus est, quecumque non commutantur ad invicem"; Hamesse 317 (68): "Coordinationes praedicamentorum non communicantur, unde quod est in una coordinatione non est in alia, unde habemus quod essentiae praedicamentorum sunt impermixtae."
Nicolaus Parisiensis (attr.), In Praedicamenta, ms. München SB Clm. 14460, f. 59rb-59va: "Ad primum dicendum quod possumus considerare decem praedicamenta secundum quod sunt impermixta et disparata, et unumquodque est primum in suo genere."
Iohannes Pagus, Rationes super Praedicamenta, ms. Padova BU 1589, f. 45va: "sed genera sunt impermixta,
Anonymus D'Orvillensis, Super Praedicamenta (1999) 253: "Nos dicimus illam Aristotelis intentionem fuisse distinguere praedicamenta inter se, ut per distinctionem principiorum praedicamentorum pateat decem praedicamentorum contenta esse impermixta."
Albertus Magnus, Liber Topicorum tr. 4 c. 6 (1890) 283B: "Nam si significata in generibus praedicamentorum non sunt eadem, manifestum est quod dicitur aequivoce quod dicitur in diversis generibus esse secundum sua significata, quia essentiae praedicamentorum sunt impermixtae."
Petrus de Alvernia, Quaestiones super Metaphysicam V q. 24 (1988) 683: "Quod est de genere qualitas non est quantitas, quia genera sunt impermixta."
Petrus de Alvernia, Quaestiones in De caelo (2003) 340: "Cum igitur quaeritur utrum gravitas in aqua dicatur ad aliquid vel gravitas ipsius aeris, dicendum quod loquendo de referri ad aliud primo modo, sic non dicuntur ad aliud secundum se; cuius ratio est iam tacta, quoniam illud quod est in tertia specie qualitatis per se, non dicitur ad aliud per se, quia iam unum et idem esset in diversis praedicamentis per se, quod falsum est, cum praedicamenta sint impermixta secundum Aristotelem."
Siger de Brabant, In Physicorum (2006) 346: "Motus autem non est proprie de genere actionis neque de genere passionis quia praedicamenta (predicta ed.) impermixta sunt."
Thomas Sutton, Liber propugnatorius (1930) 91: "Et ista propositio patet, quia quod comprehendit res diversorum generum, non est in aliquo genere uno sicut homo albus vel aliquid tale nec etiam illud, quod est in uno genere, non per reductionem, sed formaliter et essentialiter potest esse in alio genere formaliter et essentialiter, quod praedicamenta sunt inpermixta."
Gualterus Burlaeus, Tractatus Secundus vel De intensione et remissione formarum (Venice 1496) f. 14rb: "Motus de genere passionis est continuus nec componitur ex formis discontinuatis ad invicem, motus enim qui est de genere passionis non componitur ex qualitatibus, quia predicamenta sunt impermixta."
Ioannes Duns Scotus, Quodlibet q. 13 n. 3 (ed. Vivès XXV 507a; ed. Alluntis 1968 445): "Omnis autem qualitas est forma simpliciter absoluta, quia genera sunt impermixta."
Radulphus Brito, Quaestiones super libros Posteriorum I q. 57 (1997): "Modo: Quia essentiae praedicamentorum sunt impermixtae et distinctae essentialiter; una essentia non potest esse in diversis praedicamentis, quia tunc una essentia esset diversa essentialiter, quod est impossibile."
Radulphus Brito, Quaestiones super Physicam (cit. Donati 2003) 113 n. 105: "Res diversorum praedicamentorum sunt distinctae essentiae, quia essentiae praedicamentorum sunt impermixtae, ut dicitur I Posteriorum, capitulo de statu in praedicatis."
Petrus de Sancto Amore, Sententia supra librum Praedicamentorum, ms. Paris BN 1374 ff. 24vb-25ra: "Hic notandum est quod causam quare habet dubitationem reddit Boethius, quia praedicamenta sunt impermixta. Et ideo dubitatio est utrum illud quod est in praedicamento substantiae sit in praedicamento relationis. Et ista dubitatio oritur ex definitione relationis."
Anonymus Mazarinus, Quaestiones super librum Praedicamentorum ... 321: "…essentiae praedicamentorum sunt impermixtae."
Petrus de Navarra, Commentarius in Primum Sententiarum d. 24 q. 1 (1974) 589: "Praeterea, I Posteriorum: 'praedicamenta sunt impermixta'. Aliqui exponunt quod verum est formaliter; sed credo quod ista expositio non est de mente Philosophi."
Iohannes de Reading, Scriptum in I Sententiarum d. 2 q. 3 n. 6.84 (1981) 190: "Quomodo autem hoc sit possibile cum praedicamenta sint impermixta? Sciendum est igitur quod secunda species qualitatis non distinguitur a tertia, sed nec etiam a formis substantialibus per aliquid absolutum." Cp. Petrus Aureolus Scriptum super primum Sententiarum d. 6 n. 81 (1956) 635.
Ioannes Buridanus, Lectura Erfordiensis in I-VI Metaphysicam q. 7 (2008) 92: "Confirmatur per istam auctoritatem famosam quod essentie sive quiditates
Michael de Massa, Quaestiones in Sententias ... 826: "Maior patet ex terminis, sed declaro minorem quia certum est quod nihil est formaliter prima substantia per relationem, cum praedicamenta sint impermixta."
Thomas de Erfordia, Expositio super librum Praedicamentorum, ms. Erfurt SB Amplon. Q.266 f. 9rb: "Diversorum ergo generum diversae erunt species et differentiae; et primo Posteriorum dicitur quod essentiae praedicamentorum sunt impermixtae."
Thomas Manlevelt, (Maulevelt) Quaestiones super Praedicamenta q. 14, ms. Erfurt SB Ampl. Q 288 f. 54rb: "Item ad oppositum est \illa/ communis propositio Simplicii quae quasi ab omnibus censetur: 'essentiae praedicamentorum sunt impermixtae'."
Ioannes de Paris (Quidort) Quodlibet I q. 1 (1955) 273: "Sed dices: Numquid quia idem potest considerari sub respectu et sine respectu, idem poterit esse in diversis praedicamentis, entis absoluti et entis relati, cum praedicamenta sint impermixta?"
Ioannes de Iandun, Quaestiones in duodecim libros metaphysice V q. 25 (1560) col. 346: "Tertio requiritur, quod sit aliquid distinctum ab aliis, quia ordinationes praedicamentorum non permiscentur ad invicem, sed sunt impermixtae, ut substantia est impermixta in quidditate sua qualitati et quantitati." V q. 38 col. 389: "Hoc est inconveniens, I Posteriorum, cum praedicamenta sunt impermixta."
Petrus Thomae, De distinctione predicamentorum II, 5 (2000) 125: "Et minor etiam quia predicamenta sunt impermixta, ut habetur primo Posteriorum."
Petrus Aureolus, Scriptum super primum Sententiarum d. 6 n. 81 (1956) 635: "Quomodo autem hoc sit possibile cum praedicamenta sint impermixta, sciendum est quod secunda species qualitatis non distinguitur a tertia, sed nec etiam a formis substantialibus per aliquid absolutum, immo eadem res absoluta est in tertia specie qualitatis et in secunda, ut puta mollities."
Iohannes de Polliaco, Quodlibet I, quaestio 7 (2004) 158: "Et est attendendum, quod, cum Aristoteles in I Posteriorum, 'Praedicamenta sint omnino impermixta', non est intentionis suae, quod eadem realitas et entitas sit in diversis praedicamentis"; 172-3: "Fundamentum enim relationis est res determinati generis, et praedicamenta sunt impermixta, ideo oportet ipsam differre a fundamento realiter."
Paulus Soncinatis, Expositio in Aristotelis Praedicamenta. 1600) 236b-237a: "Ex his sequitur, aut quod praedicta definitio relativorum est magis ampla, et non propria relativis,aut quod substantia aliqua sit in genere relationis. Sed istud secundum non est dicendum, quia praedicamenta sunt impermixta."
Ioannes de Wisalia (attrib.), Aristotelis libri de Anima ... ff. 173ra-b: "Arguitur: sensus est activus, in nullo modo passivus. Tenet consequentia, quia de quocumque est verificari generalissimum alicuius praedicamenti, de eodem vere negabitur generalissimum alterius praedicamenti, per Themistium, dicentem 'Essentiae praedicamentorum sunt impermixtae'."
Bartholomaeus Arnoldi de Usingen, Exercitium de anima II tr. 1 q. 3 (1507) 31v (s.n.): "Et essentiae praedicamentorum sunt impermixtae, secundum Themistium; ergo."
Francesco Tommassi, De negocio logico (1995) 182: "Et hoc nullo modo concedendum est, ut latius dicemus in sequenti questione; sic enim oporteret nos dicere accidens esse substantiam, aut predicamenta non esse inpermixta, et unum esse realiter multa; que omnia falsa sunt."
Henricus Ruyn, Disputata Metaphysicae VII q. 4 (1991) 345: "Essentiae praedicamentorum diversorum sunt impermixtae quantum ad esse, ergo quantum ad cognosci sunt impermixtae."
Franciscus de Prato, Logica (2002) 125: "Dicit etiam Philosophus I Posteriorem, quod praedicamenta sunt impermixta."
Franciscus Suarez, Disputationes Metaphysicae XXXIX 34 (1861) 205R: "Secunda, ut illa denominatio per se sit distincta a caeteris generibus praedicamentorum, ita ut in nullo eorum intrinsece includatur, quia praedicamenta debent esse impermixta et primo diversa."
5. "Partes loci copulari ad eundem terminum ad quem partes corporis": dixit Aristoteles 'eundem' pro 'consimilem'. (Exposition of Aristoteles Cat. 6 5a11 2)
In Aristotle's Categories 5a11-12, parts of place are said to be joined at the same limits as the parts of the body. This passage poses a problem of exegesis: if parts of place are joined to the parts of body, this is the definition of continuity; but a surface and its container are not continuous but contiguous. The trouble demands a little glossing over of Aristotle's words. One interpretation of what Aristotle means by "joined at the same limit" is "joined at a similar limit", that is, place and body have adjoining, not identical, limits. Boethius is credited with this interpretation by Peter of Auvergne; however, it is not to be found in the Boethian exegesis of 5a11-12, but it is in Peter Abelard's. Abelard is supposed to have had little influence on his immediate posterity, but this is a bit of his work that survived two centuries to the time of Peter of Auvergne, perhaps via Roger Bacon. An echo of the same language is to be found in Nicolaus Oresme's exposition of the same passage in his Physics commentary.
Aristoteles, Cat. 6 5a11 2: "ergo et loci particulae, quae obtinent singulas corporis particulas, ad eundem terminum copulantur ad quem et corporis particulae."
Petrus Abaelardus, Logica 'Ingredientibus' (1921) 189.19-21: "Nam illud quod ait Aristoteles partes loci copulari ad eundem terminum ad quem partes corporis, 'eundem' dixit pro 'consimilem'."
Rogerus Bacon, Communium naturalium I par. 3 dist. 2 c. 2 (1941) 192: "Dicendum est, quod mala translacio impedit hic intellectum, sicut fere ubique in libris Aristotelis vulgatis apud Latinos, et ideo primo dicendum est, quod Boecius in Commentario exponit hoc, dicens quod hoc, quod hoc dicitur 'partes loci copulantur ad eundem terminum ad quem particule corporis', intelligendum est 'ad eundem', id est, 'consimilem et correspondentem', quia terminus ad quem copulantur partes loci conformatur et correspondet termino copulanti partis corporis locati et locantis."
Rogerus Bacon, Questiones super libros prime philosophie Aristotelis (1930) 187: "Item, Boetius exponit in Commento supra Predicamenta istud verbum, quod 'partes corporis et loci copulantur ad eundem terminum', hoc est 'ad consimilem', quia sicut est aliquid indivisibile quod mensurat partes corporis, sic est in loco aliquid indivisibile ad quod copulantur partes loci."
Petrus de Alvernia Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 31 (1987) 51: "Et cum arguitur quod partes loci copulantur ad eundem terminum, etc., intelligendum quod exponit Boethius 'ad eundem', id est, 'ad consimilem'. Sic igitur patet quod locus non est quantitas per se."
Nicolaus Oresme Quaestiones in Physicam IV q. 1 (1997) 297: "Ad primam dicitur communiter et bene quod Aristoteles hic loquebatur secundum opinionem, que tunc erat famosa, scilicet quod locus est spatium inter latera et cetera; et patet ex hoc, quod dicit quod partes loci ad eundem terminum copulantur, ad quem partes corporis, ac si corpus et locus haberent consimiles dimensiones."
6. Relictis extremis Aristoteles egit de medio
In commentaries on Aristotle's Categories, in the chapter on substance, authors try to explain that Aristotle is talking about the kind of substance that is a composite substance, and not the substance that is form nor the substance that is matter. Commentators appeal to Boethius to justify this interpretation: according to Boethius, Aristotle ignores the extremes (matter and form), and treats only the medium (the composite). Although Boethius never uses these words, the passage can be located and now linked to its imprecise tag phrase:
Boethius In Cat. (1860) 184A: "Cum autem tres substantiae sint, materia, species, et quae ex utrisque conficitur undique composita et compacta substantia, hic neque de sola specie, neque de sola materia, sed de utrisque mistis compositisque proposuit."
Richardus Rufus Sententiae Oxonienses (SOx) 1.2, ms. Oxford Balliol 62 f. 28ra: "Quod sic accipiat Boethius nomen 'substantiae' videtur, quia ipsemet, commentans super Praedicamenta Aristotelis, dicit quod relictis extremis, agit ibi de media, ubi distribuitur substantia quae proprie et principaliter et maxime dicitur substantia etc."
Rogerus Bacon, Questiones super libros prime philosophie Aristotelis (1930)147: "Aristoteles negat in Predicamentis quod differentia non est substantia composita, quia relictis extremis egit de tertio medio, ut dicit Boethius."
Nicolaus Parisiensis (attr.) In Praedicamenta, ms. München SB Clm. 14460 f. 45ra: "Dicit enim Boethius quod relictis extremis egit de medio, innuens quod agit de substantia composita; ergo per Boethium manifestum est quod agit de substantia quae est compositum."
Anonymus, Questiones in tres libros De anima (1963) 114: "... quoniam primum genus, quod est substancia, compositum est ex materia et forma, secundum Boecium: relictis extremis Aristoteles egit de medio."
Thomas de Aquino, De spiritualibus creaturis art. 1 arg. 23: "Praeterea, omne quod est in genere participat principia generis. Substantia autem spiritualis creata, est in praedicamento substantiae. Principia autem huius praedicamenti sunt materia et forma, quod patet per Boetium in Commento Praedicamentorum, qui dicit quod Aristoteles relictis extremis, scilicet materia et forma, agit de medio, scilicet de composito; dans intelligere quod substantia quae est praedicamentum, de qua ibi agit, sit composita ex materia et forma. Ergo substantia spiritualis creata, est composita ex materia et forma."
Thomas de Aquino (attr.) De natura generis (1980) I p. 290: "quod et Boetium super Praedicamenta sentire dicunt, ubi dicit Aristotelem relictis extremis, materia scilicet et forma, agere de medio composito ex utroque, praedicamento scilicet substantiae."
Aegidius Romanus In secundum librum Sententiarum quaestiones d. III p. 1 q. 1 (1581) 169b: "Relictis ergo extremis, agit de medio, id est, principaliter intendit Philosophus in praedicamentis determinare de his quae sunt in genere substantiae directe." Cf. p. 160b.
Matthaeus ab Aquasparta Quaestiones disputate de anima, q. 9, n. 5 (1961) 150: "Item, nihil est hoc aliquid nisi quod est in aliquo praedicamento secundum rectam lineam, quia dicit Boethius, super Praedicamenta, quod relictis extremis, agit de medio; anima autem non est medium sed extremum, quia cum sit alterum principium componentium, simul cum corpore facit unum; ergo etc."
Siger de Brabant Quaestiones in tertium De anima q. 6 (1972) 110: "Et quod dicit Boethius quod relictis extremis egit Aristoteles de medio, hoc est intelligendum, sicut apparet per interpretationem Boethii ibidem, de sensibilibus."
Ioannes de Dacia De gradibus formarum (1955) 545: "Oppositum arguitur hoc primo auctoritate Boetii supra librum predicamentorum, qui distinguit triplicem substantiam, scilicet ypostasim, vsyosim et vsyam, hoc est materiam, formam et compositum, et dicit idem, quod relictis extremis, que sunt materia et forma, agendum est de medio, scilicet de substantia composita."
Henricus Gandavensis (attr.) Quaestiones in librum De causis (1974) 82: "Quod autem in substantia sit compositio patet per Boethium super Praedicamenta (praedicta ed.), ubi loquens de praedicamento substantiae, dicit: cum triplex sit substantia : hypostasis, ousiosis, ousia, relictis extremis, egit de medio."
Henricus Gandavensis (attrib.) Quaestiones variae q. 5 (2008) 62: "Item, angelus est in praedicamento substantiae. Sed secundum Boethium Super librum Praedicamentorum: 'Philosophus, relictis extremis, hoc est materia et forma, agit de composito.' Ergo ex quo angelus est in praedicamento substantiae, oportet dicere quod sit compositus ex materia et forma."
Ignotus Auctor Quaestiones in libros Aristotelis De anima III q. 2 (1971) 304: "Et hoc vult Boethius super Praedicamenta: dicit enim: relictis extremis, agit Aristoteles de medio, ut de composito." 305: "Et quando dicit Boethius super Praedicamenta quod Aristoteles divisit substantia, quae est genus, in materiam et formam et compositum, et relictis extremis egit de medio, videlicet de composito, dicendum quod Aristoteles tunc primo tradidit doctrinam, et iuvenis erat et minus expertus, et forte erravit."
Bernardus de Trilia De spiritualibus creaturis (1964) 88: "Quidquid enim est in genere substantie est compositum ex materia et forma, quia Boecius, determinans de praedicamento substantie, dicit quod relictis extremis, scilicet materia et forma, agendum est de medio, i.e. de composito."
Gualterus Burlaeus, Liber Praedicamentorum (1497) 19ra: "Ad dictum Boetii cum dicit quod 'relictis extremis Aristoteles egit de medio', dico quod Boethius per extrema intelligit materiam et formam."
Gerardus de Nogento Glossulae supra librum Praedicamentorum Aristotelis, ... f. 10ra: "Secundo notandum, ut dicit Boethius, quod triplex est substantia, usiosis et ypostasis et usia. Et relictis duobus primis, de tertio egit Aristotelis, scilicet de substantia composita. Usiosis dicitur forma, ypostasis materia, usia compositum."
Durandus de Alvernia Quaestiones in Artem veterem. Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 10, ms. München SB Clm. 18917 pp. 13b-14a: "Item, dicit Boethius quod cum sit triplex substantia, materia, forma, et compositum, relictis extremis agit de medio. Et si tu dicis quod medium in formam et materiam non est compositum ex materia et forma, quare substantia solis est composita ex materia et forma: Dicendum quod Boethius intelligit per formam non [per] formam materialem, sed deum, qui est purus actus et forma pura. Et per materiam intelligit materiam primam et subiectum primum, quod est in potentia tantum. Et ideo Boethius intelligit quod Aristoteles agit de omnibus substantiis quae sunt infra primam causam et primum subiectum secundum naturam, et tales sunt tam materiales quam immateriales; quare etc."
Simon de Faversham Quaestiones super libro Praedicamentorum q. 20 (1957): "Sed tu dices quod Boetius dicit in commento suo hic, quod cum sit triplex substantia, materia et forma et compositum, relictis extremis hic agit Aristoteles de media que est composita: ergo secundum Boetium substantia que est genus generalissimum est substantia composita."
Martinus de Dacia Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 13 (1961) 172: "Et hoc est, quod dicit Boethius, quod cum triplex sit substantia: ypostasis, usiasis, usia, relictis extremis agit hic Aristoteles de media ut de genere generalissimo et illa est composita. Ergo et cetera."
Petrus de Sancto Amore Sententia supra librum Praedicamentorum, ms. Paris Bibl. Nat., nouv. acq. lat. 1374 f. 15vb: "Secundo notandum est, ut dicit Boethius, triplex est substantia, scilicet usiosis (usyosis var.), ypotasis, et usia. Relictis extremis, dicit ipse, de tertio egit Aristotelis, scilicet de substantia composita. Usiosis dicitur forma, ypostasis dicitur materia, et usia (usya var.) dicitur compositum."
Petrus Ioannis Olivi Quaestiones in secundum librum Sententiarum q. 16 (1922) I p. 303: "Item, secundum Boethium, in Praedicamentis quando agit de substantia, relictis extremis, agit de composito; sed ipse agit ibi de genere generalissimo substantiae secundum quod ad omnes substantias se extendit, sicut et facit de aliis praedicamentis."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros De anima Aristotelis II q. 15 [5] n. 23 (OPh V) 135: "Item, Boethius Super Praedicamenta dicit quod relictis extremis, Philosophus agit de substantia composita; anima vero est de genere substantiae."
Radulphus Brito (attrib.) Quaestiones super libros Metaphysicorum VIII q. 25 (2001) 490: "Et hoc dicit Boethius in Praedicamentis quod relictis extremis egit de media, scilicet de composita quae est corruptibilis, et si non sit ibi in eodem praedicamento cum istis inferioribus substantiis substantia simplex et incorruptibilis, multo magis neque †cor(p)us†."
Thomas de Erfordia Expositio super librum Praedicamentorum, ms. Erfurt SB Amplon. Q.266 f. 10ra: "Primo quod, cum secundum Philosophum secundo De anima, substantia dividitur in materiam et formam et compositum; unde Boethius quaerit quae istarum substantiarum sit genus generalissimum de quo hic intendit? Et respondendum quod de substantia composita. Unde dicit quod, cum triplex sit substantia — materia, forma, compositum — relictis extremis, Philosophus agit de media, scilicet de composito."
Durandus de Sancto Porcano Commentarium in libros Sententiarum III d. 22 q. 1 (1571) 248b: "... dicente Boëtio, relictis extremis, id est, materia et forma, Aristoteles agit de media, id est, de substantia composita."
Robertus Holcot Super quattuor libros Sententiarum quaestiones I q. 6 (1510) s.n.: "Secundum dubium est an partes substantiae sint in genere. Videtur quod non, quia Boetius dicit quod Aristotelis relictis extremis, scilicet materia et forma, agit de substantia composita. Sed oppositum videtur ex multis dictis Philosophi et Commentatoris, secundo De anima text. com. secundi."
Ioannes Baconthorpe Super quatuor Sententiarum libros II d. 17 q. un. (1526) 166vb: "Contra. Boethius dicit super Praedicamentis quod relictis extremis egit de medio; sed extrema sunt materia et forma, et medium est substantia composita; igitur substantia composita est genus de quo agit."
Augustinus de Ferraria Quaestiones super librum Praedicamentorum Aristotelis q. 8 (2000) 52: "Minor probatur per Boethium dicentem: 'Triplex est substantia, scilicet materia, forma, et compositum'. Modo Aristoteles, secundum eum, relinquit materiam et formam et agit de substantia composita."
Dominicus de Flandria In duodecim libros Metaphysicae Aristotelis quaestiones VII art. 4 q. 1 (1621) 484a: "Unde Booetius dicit in commento praedicamentorum, quod relictis extremis, scilicet materia et forma, philosophus agit de medio, scilicet de composito."
Dionysius Carthusiensis Commentaria in librum II Sententiarum; Opera omnia 21 (1903): "Ait namque Boetius, quod Aristoteles extremis relictis, videlicet forma atque materia, agit de medio, id est de substantia composita."
Ioannes Eck Dialectica (1517) Cathegoriarum f. 46va: "... allegant Boeotium dicentem, Relictis extremis, materia et forma, Aristoteles egit de medio, id est toto composito. Sed his refrangatur [Robertus] Holcot, q. 6 primi distinctionis; Isennachen [Iodocus Trutfetter Isennachensis]; Moguntinus [Bonifacius]; et [Johannes] Porreutinus, quibus sic praefatis."
7. Septem proprietates: patria, parentela (vel stirps), propria nominatio, tempus, locus, forma, figura
This enumeration of the properties which constitute an individual appears in several differing versions, but often with the unusual terms parentela or stirps. Hamesse's Les Auctoritates Aristotelis attributes it to Boethius, although Hamesse is not able to identify its location; it is indeed in Boethius's Second Commentary on Porphyry, although the terms themselves are scattered across several pages. Walter Burley and several later writers present the list as a mnemonic verse.
Boethius In Isagogem Porphyrii ed. secunda, III c. 11 (CSEL 48) (1906) 235-6: "At vero individuorum proprietas nulli communis est. Socratis enim proprietas, si fuit calvus, simus, propenso alvo caeterisque corporis lineamentis aut morum institutione aut forma vocis, non conveniebat in alterum; hae enim proprietates, quae ex accidentibus ei obvenerant, eiusque formam figuramque coniunxerant, in nullum alium conveniebant. Cuius autem proprietates in nullum alium conveniunt, eius proprietates nulli poterunt esse communes; cuius autem proprietas nulli communis est, nihil est quod eius proprietate participet. Quod vero tale est, ut proprietate eius nihil participet, dividi in ea quae non participant, non potest; recte igitur haec quorum proprietas in alium non convenit, individua nuncupantur".
Hamesse "Auctoritates Porphyrii" 300 (13): "Et sunt septem proprietates, ut dicit Boethius, scilicet forma, figura, locus, stirps, nomen, patria, tempus. Haec septem propria continet omnis homo." Hamesse non invenit locum huius auctoritatis.
Richardus Rufus Memoriale in Metaphysicam Aristotelis (MMet) 7.10, ms. Erfurt Q290 f. 48vb: "Et ideo per accidentia distinguuntur individua communiter, cuiusmodi sunt ista patria, parentela etc. Non tamen secundum veritatem sunt accidentia causa individuationis."
Richardus Rufus Contra Averroem (CAv), ms. Erfurt Q312 f. 85ra-b: "Et quid erit secundum hoc de auctoribus et aliis viris quampluribus ponentibus collectionem septem accidentium efficere individua sicut Porphyrius, Boethius etc.: "unumquodque exsistit ex proprietatibus" etc. Et glossatur ibi 'proprietatibus', hoc est septem accidentibus quae sunt forma, figura, locus, tempus, patria, parentela, propria nominatio. Haec omnia simul iuncta unum individuum dicuntur efficere."
Logica "Ut dicit", ed. L. M. De Rijk, Logica modernorum II.2 (1962-7) 388: "Individuum est quod predicatur de hoc uno solo et quod consistit [ex] exceptivis proprietatibus, ut dicit Commentator supra Porfirium, scilicet patria, parentela, forma, figura, locus et tempus, propria denominatio; et iste proprietates reperiuntur in individuo."
Robertus Kilwardby Commentarium in Aristotelis Categorias lect. 7 (ed. A. Conti pro ms.): "si autem loquamur quantum ad complentia individuationem, ut sint VII accidentia de quibus loquitur Boethius..."
Albertus Magnus Super Porphyrium de V universalibus IV, 7; Opera omnia I, 1, 1 (2004) 76: "Individua enim dicuntur huiusmodi substantiae primae, propter hoc quod quantum ad discretionem – non quantum ad substantiam – unumquodque eorum divisim consistit ex proprietatibus, quarum earundem in numero collectio numquam erit alio aliquo. Quae, ut dicit Boethius, sunt septem, scilicet propria forma, propria figura, propria parentela – secundum quam per hanc vel illam seminis decisionem a parentibus descendit –, propria nominatio a proprio accidente imposita, – secundum quod patria centrum dicit nativitatis in quod respexit periodus circuli caelestis in nativitate –, proprium tempus et proprius locus omnia haec continens. Haec enim abstrahi ab hac re non possunt, quia per haec est hic et nunc." Cf. Albertus Magnus Liber de Praedicamentis (1890) 182b-183a.
Albertus Magnus Summa theologiae II tr. 1 q. 3 m. 3 a. 2; Opera omnia 32 (1895) 38a: "Ad aliud dicendum, quod in locutionibus in quibus idem de seipso praedicatur, compositum de composito praedicatur: et in talibus subjectum sive suppositum subjicitur ut substans, et praedicatur praedicatum ut forma inhaerens: et ideo non praedicatur ut hoc aliquid, sed quale quid. Et in hoc sensu dicit Boetius sic in commento super Porphyrium, quod 'nulla propositio est verior ea, in qua idem de seipso praedicatur, quia quale quid actu et intellectu est in hoc aliquid ;' sed in talibus non praedicatur essentia ut essentia, haec enim simplex est. Unde licet homo sit homo, tamen non est sua humanitas, et ideo in talibus non signatur, quod idem sit quod est et quo est, sed diversum." Cf. Summa theologiae II tr. 4 q. 15 m. 1; Opera omnia 32 (1895) 203b-204a.
Albertus Magnus Summa de creaturis I: De IV coaequaevis tr. 4. q. 28. a. 1 (1895) 494a: "Individuum autem est, sicut dicit Porphyrius, collectione accidentium, quae non possunt in alio invenire, et haec sunt patria, parentela, locus et huiusmodi."
Lambertus de Lagny Logica (Summa Lamberti) (1971) 54: "Nam secundum Porphirium unumquoque individuum consistit ex proprietatibus, quarum proprietatum collectionem impossibile est in alio reperire; he autem proprietates sunt septem qui sunt tempus locus forma figura propria parentela et propria denominatio."
Petrus de Alvernia Quaestiones Porphyrii q. 27 (1997) 316: "Consequenter quaeritur quid est illud quod facit individuum esse individuum. Et arguitur quod huiusmodi proprietates, quae sunt patria, parentela, propria nominatio, tempus, locus, forma, figura, sunt id quod facit individuum esse individuum."
Nicolaus Cornubiensis Notulae super librum Porphyrii, ms. Oxford Corpus Chr. College 293 f. 73va: "…sed individuum constat ex proprietatibus quae sunt patria, parentela etc.; ergo individuum resolvitur in haec, quod est impossibile."
Rogerus Marston Quodlibet II q. 30 (1968) : "Sapientes mundi plures, ut ut Boethius, Porphyrius et Avicenna, videntur velle quod individua solo accidente differant, quibusdam proprietatibus accidentalibus in uno repertis quae non sunt in alio possibiles inveniri, ut sunt patria, parentela, locus, tempus, et propria nominatio."
Gualterus Burlaeus, Expositio in librum Porphyrii, ms. Cambridge, St. John's 100 f. 48va: "Haec sunt proprietates: patria, parentela, forma, figura, locus, tempus, propria denominatio."
Gualterus Burlaeus, Liber Praedicamentorum (1497) f. 10v: "Forma, figura, locus, tempus, cum nomine, sanguis, Patria, sunt septem quae non habet unus et alter."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros De anima Aristotelis II q. 22 [6] n. 26 (OPh V) 234: "…sed unum singulare non habet unitatem et individuitatem essentialem alterius, et tamen nec sensu, nec intellectu distinguere potest inter duo singularia, circumscripta distinctione accidentali quae est per locum, figuram, tempus, magnitudinem, colorem, et sic de aliis."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros Metaphysicorum VII q. 13 n. 13 (OPh IV) 221: "Prima pars habet quinque vias. Prima est de multis accidentibus aggregatis. Porphyrius: individuum constat ex septem proprietatibus. Et Boethius ibi in commento; idem De Trinitate."
Gentilis de Cingulo Sententia super librum Porphyrii (ed. C. Marmo pro ms.) f. 9vb: "Iuxta quod sciendum quod dicit Boethius quod septem sunt proprietates per quas indiuiduum est indiuiduum, scilicet pater, patria sive parentela, locus, tempus, prima nominatio, figura, et forma."
Iohannes a Sancto Thoma Cursus Philosophicus: Ars Logica II q. 9 art. 1 (1930) 245b: "Forma, figura, locus, tempus, cum nomine sanguinis patria; sunt septem, quae non habet unus et alter."
Conimbricences In Porphyrii Isagogen (1616) 163a: "Harum proprietatum summa comprehenditur a Boetio et Alberto Magno, tract. 4 capit. 7 numero septenario; quem gratia commoditas his versibus complexi sumus: Forma, figura, locus, stirps, nomen, patria, tempus Unum perpetua reddere lege solent."
Frantz, Ignatius, Annus primus Philosophiae Pragensis (1752) 53: "Signa, individui humani rationem manifestantia, sequenti carmine passim notata invenire est: Forma, Figura, Locus, Tempus, Stirps, Patria, Nomen. Per formam intelligitur temperamentum. Per figuram extrema partium dispositio. Per locum illa terrae portio, in qua ortum duxit. Per tempus momentum, quo progenitus. Per stirpem Parentes. Per Patriam, civitas, provincia etc. Per nomen vocabulum illud, quod cuivis speciatim imponitur."
Denis Diderot Encyclopédie (1757) VII, 'individu': "Les scholastiques expriment les circonstances d'où 1'on peut receuillir ces propriétés par le vers suivant: Forma, figura, locus, stirps, nomen, patria, tempus."
Wodrow, James, A Compend of the Treatise Methodus Homiletica, in Robert Wodrow, The Life of James Wodrow (1828) 218: "The physical circumstances of things are contained in the following distichon: Forma, figura, locus, stirps, nomen, patria, tempus. Patria sunt septem quae non habet unus et alter."
8. Species dicit totum esse individuorum
When this passage is attributed to Boethius, it is sometimes located in his On Division. John Duns Scotus knew that Boethius didn't say these words there (what Boethius says there is "definita vero species totum"); but he didn't realize that the source of the passage is Boethius's On Porphyry's Isagoge.
Porphyrius Isagoge 7.27-8.3 (1966) 14: "Continetur igitur individuum quidem sub specie, species autem sub genere; totum enim quiddam est genus, individuum autem pars, species vero et totum et pars (sed pars quidem alterius, totum autem non alterius sed aliis; partibus enim totum est)."
Boethius In Isagogen Porphyrii ed. secunda, V c. 6 (CSEL 48) (1906) 303: "…genus ac species totum sunt eorum quae intra suum ambitum continent et coercent; omnium enim specierum totum est genus, et omnium individuorum totum species."
Boethius De divisione liber (1998) 38: "In definitione uero et genus et differentiae partes sunt, definita uero species totum."
Ioannes Cornubiensis (Johannes Saresberiensis) Eulogium ad Alexandrum Papam III (PL 199) 1066: "Species enim est totum esse indiuiduorum et commune omnibus suis indiuiduis."
Stephanus Langton Commentarium in Sententias (1952) 105: "Quae tamen non est sic intelligendum, set sic: in puris hominibus species est totum esse sui individui."
Alexander de Hales Summa Theologica II (1924) 565: "in quantum hoc quod dico 'humana natura' quaedam forma erat dans esse contentis, secundum illud Boethii: 'Species est totum esse individuorum'; quae quidem participata est ab omnibus hominibus et in qua omnes uniti sunt."
Richardus Rufus Memoriale in Metaphysicam Aristotelis (MMet) 8.12, ms. Erfurt Q290 f. 49ra: "species est totum esse individuorum et essentia."
Robertus Kilwardby Commentarium in Isagogem Porphyrii, ms. Cambridge Peterhouse 206 f. 33va: "Cum enim
Robertus Kilwardby (attrib.) Commentarium in libros Topicorum I lect. 7 (1995): "Primo dubitatur hic: Videtur enim quod sex debent esse predicata ad minus sic: esse predicati est esse subiecti; quod dupliciter: aut accidentale, aut substanciale. Si essenciale, aut indicat totam essenciam, aut partem. Si totam, aut ut in se consideratur et integratur, et sic est species, que est totum esse indiuiduorum, ut uult Boecius." Cf. Hansen (2011) 95.
Robertus Kilwardby Quaestiones in librum secundum sententiarum (1992) 63: "Item Boethius De Trinitate cap. 2, 'Differentiam in numero accidentium varietas facit.' Idem alibi, 'Species est totum esse individuorum'."
Bonaventura Commentarium in secundum librum Sententiarum d. III par. 2 art. 2 q. 1 (1865) 120: "Amplius, si 'species est totum esse formale individuorum', ut dicit Boethius, nec est individuatio nisi ex coniunctione formae cum materia."
Guillelmus Alvernus De universo creaturum I-II cap. 35 (1674) I 836a: "Quia igitur totum esse individuorum omnium in ipsis individuis est, et non extra, manifestum est hujusmodi species in individuis suis, sive singularibus, totaliter esse, et non extra."
Rogerus Bacon, Communium naturalium par. 2 dist. 2 c. 9 (1941) 100: "Et cum allegant per Boetium quod species est totum esse individuorum, dicendum quod esse individui duplex est."
Albertus Magnus Super Porphyrium de V universalibus tr. 4 cap. 7 (2002) 59: "quia, sicut dicit Boethius, species est totum esse individuorum, vel individuorum essentialis similitudo." Cf. tr. 5 cap. 4 (2004) 92b; cf. Liber de Praedicamentis II,3 (1890) 170b; II,5 (1890) 175a; Topica I, 2, 7 (1890) 261b; Physica I, 1, 6; Opera omnia 4,1 (1987) 12; De vegetabilibus I, 1, 4 (1867) 14; Metaphysica VII, 2, 6; Opera omnia 16,1 (1960) 409; De unitate intellectus 3; Opera omnia 17,1 (1975) 25.
Albertus Magnus Summa de creaturis II: De homine tr. I q. 57 art. 3 (1896) 493a: "Dicit Boethius, quod species est totum esse individuorum, eo quod post speciem non est nisi materia et individuantia." Cf. Super I Sententiarum d. 3 art. 33 (1893) 138b; Super II Sententiarum d. 2 art. 2 (1894) 48b; Super III Sententiarum d. 2 art. 5 (1894) 27a; d. 10 a. 1 (1894) 187a, 187b, 189b-190a; d. 22 a.1 (1894) 384b.
Albertus Magnus De incarnatione VI 1, 2; Opera omnia 26 (1958) 220: " 'Esse' autem est essentia universalis immediati in ipso, quia dicit Boethius, quod species est totum esse individuorum." Cf. Super Dionysium De divinis nominibus 10; Opera omnia 37,1 (1972) 165.
Albertus Magnus Summa theologiae II tr. 2 q. 7; Opera omnia 32 (1895) 131b: "Adhuc, secundum Philosophos, ut dicit Aristoteles in III Physicorum, divisio causa numeri est: et divisio unius generis secundum esse per diversas differentias constitutivas, est causa numeri specierum, et divisio materiae sub uno communi quod est species per diversitatem formarum individuarum, causa numeri individuorum est: propter quod dicit Boetius in commento super Porphyrium, quod species est totum esse individuorum." Cf. Summa theologiae I tr. 3 q. 13 m. 5; Opera omnia 31 (1895) 48a; Summa theologiae II tr. 17 q. 110 m. 1; Opera omnia 32 (1895) 311b.
Thomas de Aquino, Scriptum super Sententiis III d. 5 q. 1 a. 3 ad 5: "Ad quintum dicendum, quod, sicut dicit Boetius, species est totum esse individuorum."
Anonymus, Sophisma (P1) ... 479 n. 12: "Sed quia in illa praedicatur species – species autem est totum esse individui, ut dicit Boecius –, videtur quod, sicut hæc est de inesse simpliciter Homo est animal, similiter ista Sor est homo."
Anonymus, Sophisma (P3) ... 479: "Individuum non addit formam aliquam supra speciem vel differentiam nec habet aliam formam a forma speciei et hoc est quod scribitur quod 'species est totum esse individuorum'."
Nicolaus Cornubiensis Notulae super librum Porphyrii (Sufficientia praedicabilium), ms. Oxford Corpus Chr. College 293 f. 69va: "Forma autem aut est essentialis aut accidentalis. Si essentialis, aut ergo dicit totam essentiam, et sic est species; species enim dicit totam esse individuorum, secundum Boethium, id est totam essentiam;" f. 77va (olim 76va): "Item, haec est vera, nullo homine exsistente, 'homo est animal', quia animal dicit partem essentiae eius quod est homo; ergo multo fortior est haec vera, 'Sortes est homo', cum species dicit totum esse individuorum, sive essentiam." Ioannes Pagus In Isagogen Porphyrii De specie (2005) 79: "Item dicit Boetius quod species est totum esse indiuiduorum."
Gualterus de Bruges Quaestiones disputatae q. 1 (1928) 18: "Individua eiusdem speciei habent eamdem definitionem, quia species est totum esse individuorum nec individua addunt aliquid nisi materiam."
Petrus de Alvernia Quaestiones Porphyrii (1997) 280: "Sed universale dicit quidditatem particularis, homo enim est totum esse individuorum, ergo etc. Et
Matthaeus ab Aquasparta Quaestiones disputate de anima (1961) 81: "Quorum ratio est, ut videtur, quoniam species est totum esse individuorum, ergo forma specifica complectitur totum esse."
Rogerus Marston Quaestiones disputatae de anima, q. 2 ad 4 (1932) 241: "Ad quartum dicendum quod individuum dicitur non habere essentiam differentem ab essentia speciei, quia non addit aliquam differentiam super speciem sicut species super genus... Species igitur dicit totum esse individuorum, quia individuum non addit novam formam super speciem."
Iohannes Pecham Quaestiones disputatae q. 1 n. 24 (2002) 319: "Item, unumquodque ab eodem habet esse a quo habet specificum esse, quia species est totum esse individuorum; sed generatum habet esse a generante; ergo et specificum esse, ergo specificam differentiam." Cf. Iohannes Pecham Quaestiones tractantes de Anima q. 1 (1918) 4.
Godfredus de Fontibus Quodlibet VII q. 5 (1914) 319: "Sed non videtur posse intelligi addi aliquid pertinens ad essentiam et naturam individui, quia illam totam dicit species, quae est totum esse individuorum; ergo, si aliquid additur, videtur esse aliquod pertinens ad naturam accidentalem."
Aegidius Romanus In Posteriora analytica ad 92b17 (1488): "Est autem primum esse rei per quod res est in praedicamento, et de hoc esse potest intelligi quod Boethius dicit quod species est totum esse individuorum, quia totum esse quod habent individua in praedicamento, hoc est per speciem."
Henricus Gandavensis Summa Quaestionum Ordinariarum art. 39 q. 4 (1520) 249r: "...quia tota natura speciei specialissimae est in quolibet suo individuo."
Martinus de Dacia Quaestiones super librum Praedicamentorum (1961) 145: "Cuius declaratio est: nam illud praedicatur
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones in Isagogen Porphyrii q. 12 n. 6 (OPh I) 54: "…species dicit totum esse individuorum."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros Metaphysicorum IV q. 1 n. 44 (OPh III) 305: "Hic respondeo quod se totis differunt et se totis conveniunt, quia ens non dicit partem perfectionis earum sed totam; sicut individua se totis conveniunt, se totis differunt, quia species dicit totum esse individuorum."
Ioannes Duns Scotus, Lectura II dist. 3 pars 1 q.5-6 n. 186; Opera omnia 18 (1982) 288: "Ad aliud, quando arguitur secundum Boethium in Divisionibus quod 'species praedicat totum esse individuorum', dico quod Boethius hoc non dicit, sed tamen dicit alia verba, unde hic accipitur quod 'species est totum esse individuorum'."
Ioannes Duns Scotus, Ordinatio II dist. 3 p. 1 q. 5-6 n. 197; Opera omnia 7 (1973) 489: "Dico quod tota entitas quiditativa quae est in individuo est entitas speciei, et ideo species dicit totum esse individuorum; non sic autem genus dicit totum esse speciei, quia species superaddit entitatem quiditativam."
Gualterus Burlaeus, Super artem veterem, Liber universalium (Venice 1497) f. 2ra: "Et ita debet intelligi dictum Boethii, scilicet quod species dicit totum esse individui, id est, species specialissima includit omnia predicata quae essentialiter predicantur de individuo, et ita species specialissima dicit totam quiditatem individui."
Guillelmus de la Mare Scriptum in secundum librum Sententiarum (1995) 61: "Contra: Species est totum esse individuorum. Sed esse est a forma, ergo individuum non addit supra speciem nisi materiale, ergo individuatio est a materia, ergo et personalitas."
Guillelmus de Ockham Scriptum in librum primum Sententiarum – Ordinatio I d. 2 q. 7 (OTh II) 231: "Praeterea, per auctoritates: Boethius dicit quod species est totum esse individuorum; igitur species est eadem res cum individuis, igitur est a parte rei." 261: "Ad sextum dico quod non est intentionis Вoethii quod species sit totum esse individuorum, sed quod dicit totum esse individuorum, sicut quodammodo signum quod non est signatum."
Guillelmus de Ockham Scriptum in librum primum Sententiarum – Ordinatio I d. 8 q. 3 (OTh III) 202: "Secundum Boethium, species dicit totum esse individuorum, non autem genus. Hoc non posset esse nisi individua – in quae dividitur specie – non haberent differentias non importatas per speciem, et species haberet differentiam non importam per genus. Hoc confirmatur, quia aut genus dicit totam essentiam speciei aut partem. Si totam, ergo sicut species dicit totum esse individuorum, ita genus diceret totum esse specierum."
Richardus de Campsale Quaestiones super libros Priorum Analyticorum (1968) 14: "Contra ponentes naturam generis, speciei, et differencie, quod sint quedam res extra intellectum, que sint de natura indiuiduorum ita quod eadem quidditas, sic extra, sit in diuersis rebus extra numero ita quod species, natura, et quidditas componatur ex natura generis et differencie sicud ex partibus quidditatiuis, et quod natura specifica sit eadem in diuersis; propter quod dicit boecius: species dicit totum esse indiuiduorum."
Radulphus Brito Quaestiones super libros Posteriorum I q. 39 (1997): "Et propter hoc Boethius dicit quod species
Petrus de Sancto Amore Sententia supra librum Praedicamentorum, ms. Paris BN 1374 f. 28vb: "Item notandum est quod, secundum Boethium, genus est essentialis similitudo suarum specierum, et species etiam individuorum."
Bertholdus de Moosburg Expositio super Elementationem theologicam Procli (1984) 155: "Quia inanimatum, secundum quod habet speciem, quae est totum esse individuorum, participat intellectu et operationis eius, licet non participet anima."
Albertus de Saxonia Quaestiones in artem veterem (sufficientia praedicabilium) (1988) 47: "Species enim dicit totum esse individuorum. Si accidens, vel convertible et sic est proprium, vel non convertible et sic est quintum universale, scilicet accidens."
Landolf Caracciolo Sententiarum ... 237: "Ideo species praedicat totum individuum ratione totius. Ita ens quod contrahitur contractione sui modi intrinseci praedicabit totum ratione totius, sicut et species."
Aufredo Gonteri Brito In primum librum Sententiarum ... 237: "Quod hoc est verum de illo communi quod non dicit totum esse illorum in quae descendit, sicut species dicit totum esse individuorum, secundum Boethium in Commento super librum Porphyrii, non est verum. Ens autem dicit totam essentiam decem praedicamentorum in quae descendit."
Paulus Soncinatis Quaestiones Metaphysicales VII q. 22 (1576) 148b: "Si aliquod positivum reale esset in individuo praeter naturam specificam, sequitur quod species non diceret totum esse individuorum, quia species non dicit illud additum; sed species dicit totum esse individuorum, ut inquit Porphyrius cap. de specie; ergo etc."
There exists a variant of this claim ("species indicates the whole being of an individual"); it is that "the whole nature of the species is preserved in any individual."
Albertus Magnus Liber divisionum 2,1; Opera omnia I,2 (2006) 86: "Sic autem non se habet species ad individua, quia totum formale esse speciei est in quolibet individuo et non fit individuorum multiplicatio nisi secundum materiam."
Thomas de Wylton Quodlibet q. 6, ms. Tortosa Cathedr. 88 f. 54rb (1995) 75: "in quolibet individuo speciei salvatur tota natura speciei."
Augustinus de Ferraria Quaestiones super librum Praedicamentorum Aristotelis q. 3 (2000) 24: "…si sic, tunc natura tota generis non salvaretur in qualibet specie, nec natura speciei in quolibet individuo; cuius oppositum tenent doctores."
9. Species sunt coaequae sub genere
This opinion is credited generally to Boethius, although the Anonymus Matritensis credits it to Porphyry; Incertus Auctor to Aristotle; and Simon of Faversham to Ammonius. Radulphus Brito locates it specifically in Boethius's De divisione and Porphyry's Isagoge. 6 Les Auctoritates Aristotelis also attributes it to Boethius, in an aside in the list of passages from Aristotle's Categories. I can suggest several options for the original source. One is that the origin of this quote may be a misreading of a passage in Boethius's Second Commentary on Porphyry, where the word collocatur might have been confused with coaequae. Likewise, a similar expression is in Boethius's De divisione. Finally, comparable language is found in the early Gundisallinus translation of the Fons Vitae of Avicebron.
6 J. Dijs (2003) 250 cites respectively Boethius De divisione (1860) 881A, 885A, 885C (but "non verbatim"), and Porphyrius Isagoge 15.10-5 (1966) 23. Green-Pedersen and J. Pinborg (1978) 15 refer to De divisione, but say "Explicite non invenitur, cf. PL 64, 882A-885C". Hansen and Mora-Márquez refer to Boethius In librum Perihermeneias ed. sec. (1877-80) II 18, but this does not seem ad rem.
Aristoteles Cat. 13 15a4: "Dicuntur simul naturaliter et quae ex eodem genere e diverso dividuntur ad se invicem"; Hamesse 304 (38): "Species simul sunt sub genere. Idem dicit Boethius quod species sunt coaequaeve sub eodem genere." Hamesse non invenit locum huius auctoritatis.
Boethius In Isagogem Porphyrii ed. secunda (CSEL 48) 204: "Quodsi omnis species sub genere collocatur, manifestum est omnem speciem hoc ambitu descriptionis includi."
Boethius De divisione liber (1998) 33-4: "Data igitur huiusmodi specie quae et genus habeat et de posteriori praedicetur, primo eius sumo genus et illius generis differentias diuido; et adiungo differentiam generi, et uideo num illa differentia iuncta cum genere aequalis possit esse cum ea specie quam circumscribendam definitione suscepi. Quod si minor fuerit species, illam differentiam rursus quam dudum cum genere posueramus quasi genus ponimus eamque in alias suas differentias separamus, et rursus has duas differentias superiori generi coniungimus, et, si aequauit speciem, definitio speciei esse dicetur, si minus, secundam differentiam rursus in alia separamus. Quas omnes coniungimus cum genere et rursus speculamur si omnes differentiae cum genere illi aequales sunt speciei quae definitur. Et postremo totiens differentias differentiis distribuimus usque dum omnes iunctae generi speciem aequali definitione describant."
Avicebron Fons Vitae (1895) 118.10-4: "Substantia simplex dividitur in materiam et formam secundum divisionem generis in species. Et omne quod dividitur divisione generis in species, species eius coaequaeuae sunt ad suscipiendum nomen generis et definitionem."
Petrus Abaelardus Logica 'Ingredientibus' (1921) 15: "Sed adhuc oppono quod si una separata de substantiis collectio residua non sit generalissimum et tamen adhuc uniuersalis substantia permanet, oportet eam speciem esse substantiae et coaequam speciem habere sub eodem genere."
Nicolaus Parisiensis Rationes super Libro Perihermeneias lect. 1 (2011) 22: "Aliter dicit Boethius quod ad denotandum quod affirmatio et negatio sunt species coaequae, praeposuit illam quae videtur posterius"; 60: "Prima est quod non differt praeponere vel postponere negationem, quia species coaequae sunt; et ad denotandum hoc bene potuit negationem praeponere."
Petrus de Ybernia Expositio et quaestiones in librum Aristotelis peryermenias (1996) 11: "Nisi dicantur esse coequeue sui generis: species enim secundum esse habent ordinem, participatione tamen generis simul sunt natura, eo quod diuidunt unam communem naturam."
Richardus Rufus Dissertatio in Metaph. Aristot. (DMet), ms. Erfurt Univ. Ampl. Q290 f. 7va: "species enim coaequevae sunt sub genere."
Robertus Kilwardby Commentarium in Aristotelis Categorias lect. 17 (ed. A. Conti pro ms.): "Sed dicendum quod affirmatio se habet ad negationem tamquam minor numerus ad maiorem: uno modo ut species opposita, et sic sunt coaequevae."
Albertus Magnus Liber de Praedicamentis VII,13 (1890) 297b: "sicut species specialissimae inter se sunt coaequaevae, neutrum enim nec prius nec posterius est altero." Cf. Liber de Praedicamentis V,2 (1890) 245b; Peri hermeneias I, 4, 2 (1890) 409a; Analytica posteriora I, 3, 5 (1890) 81; I, 4, 3 (1890) 96a; II, 1, 6 (1890) 705b; Topica V, 3, 1 (1890) 419b; VI, 2, 2 (1890) 443b; De sophisticis elenchis I, 5, 6 (1890) 636a; II, 2, 4 (1890) 674b; Ethica I, 5 n. 28 (1891) 24; VIII, 11, n. 750 (1891) 637; Physica III, 1, 3; Opera omnia 4,1 (1987) 149.
Albertus Magnus Metaphysica V,2; Opera omnia 16,1 (1960) 311-2: "Diversa enim specie dicuntur in eodem genere quaecumque sunt eiusdem generis existentia, non sicut subalterna, sed sicut coaequaeva de eodem genere per divisionem exeuntia." Cf. Metaphysica X, 2, 6; Opera omnia 16,2 (1960) 453.
Albertus Magnus Summa de creaturis II: De homine tr. I q. 7 art. 3 (1896) 101a: "Item, quaecumque sunt species coaequaeve in uno genere, per unam rationem participant illud genus." Cf. Albertus Magnus Summa de creaturis I: De IV coaequaevis tr. 4. q. 36 a. 2 part. 1 (1895) 539-40; Summa theologiae II tr. 10 q. 38 m. 2 art. 3; Opera omnia 32 (1895) 425a.
Petrus de Alvernia Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 16 (1987) 27: "Praeterea species sunt coaequaevae sub genere (ut dicit Boethius add. ms. F)."
Anonymus Matritensis Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 8 (1988) 132: "Item illa quae sunt unius generis sunt coaequaeva sub illo, ut dicit Porphyrius."
Anonymus, In Posteriora analytica ... 22: "Contra: Nulla propositio verior illa, in qua idem praedicatur de se. Ergo nulla verior istis."
Simon de Faversham Quaestiones super libro Praedicamentorum q. 13 (1957): "Ad aliam rationem, cum arguitur, 'Species debent esse coequeve' etc. Armonius super librum Peryermeneias, ubi movet questionem de affirmatione et negatione, quae earum est prior, dicit quod aliqua possunt esse coequeve sub genere dupliciter, vel secundum rem vel secundum participationem alicuius nominis."
Simon de Dacia Domus gramatice (1963) 74: "Ad primum in oppositum dicendum est, non est simile de speciebus in natura et de speciebus constructionis, quia species nature sunt coeque sub genere."
Incertus Auctor Questiones super Sophisticos Elenchos q. 809 (1977) 271: "Cuius rationem assignant quoniam species
Durandus de Alvernia Quaestiones in Artem veterem. Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 8, ms. München SB Clm. 18917 p. 12b: "Maior patet per Boethium qui vult quod species sunt coaequaevae sub genere."
Petrus Bradlay Quaestiones super Praedicamentis q. 4 n. 4.02 (1967) 303-4: "Consequencia patet quia species sunt coequeve et eque prime respectu generis."
Radulphus Brito Quaestiones super librum Praedicamentis q. 9, ms. London, British Library, Harley 7357 ff. 49rb-49va: "Item species dicuntur esse coaequaevae sub genere; modo substantiae materiales et immateriales non sunt coaequaevae sub substantia, quare etc. Maior patet per Boethium in Divisionibus suis, et etiam per Philosophum in Praedicamentis, qui vult quod species et differentiae simul sunt sub genere."
Radulphus Brito In Peri hermeneias q. 9 (2003) 250: "Species debent esse coaequae sub genere. Sed affirmatio et negatio non sunt coaequae sub enuntiatione. Quare etc. Maior patet per Boethium in Divisionibus suis, et per Porphyrium in Communitatibus suis."
Radulphus Brito Quaestiones super libros Topicorum Boethii I q. 5 (1978) 15: "Arguitur quod non, quia species debent esse coaequaevae sub genere. Sed istae non sunt coaequaevae sub enuntiatione. Quare etc. Maior patet per Boethium in Divisionibus suis."
Petrus de Sancto Amore Sententia supra librum Praedicamentorum, Paris Bibl. Nat., nouv. acq. lat. 1374 f. 29rb: "Item in quolibet invenitur simultas; nam species sunt simul et coaequae sub genere;" f. 33ra: "Et nota quod ex ista littera accipit Boethius illud quod dicit circa primum Perihermenias, scilicet quod species sunt simul coaequaeve sub genere."
Thomas de Erfordia Expositio super librum Praedicamentorum, ms. Erfurt SB Amplon. Q.266 f. 17vb: "Item unumquodque genus dividitur in species quae, secundum Boethium, sunt coaequae et simul sub genere;" f. 20ra: "Item unumquodque genus dividitur in species, quae secundum Boethium sunt coaequaevae et simul sub genere."
Ioannes Buridanus, Quaestiones topicorum (2008) 65: "Et antecedens probatur, nam genus debet aequaliter praedicari de suis speciebus, cum species debent esse coaequaevae sub suo genere."
10. Subticetur propositio de se manifesta
Cf. Boethius, De syllogismo hypothetico (PL 64) 844D: "Amplius, si sit per se nota probabilis propositio, totus syllogismus probatione non indiget."
Richardus Rufus In Aristot. De anima 2.1.E4, ms. Firenze, BN, Conv. soppr. G.4.853 f. 199vb: "hanc propositionem subticet, quia manifesta est."
Albertus Magnus Analytica posteriora II tr. 2 c. 11 (1890)192b: "Sicut autem in naturalibus passionibus quando diffiniuntur, aliquando subticetur forma, quia manifesta: ita in mathematicis aliquando subticetur subjectum, quia est manifestum;" c. 12, 195b: "quid enim passionis aliquando subticetur, eo quod manifestum est, sicut in ante habitis dictum est."
Ioannes Duns Scotus, Quaestiones super libros Metaphysicorum IV q. 3 n. 31 (OPh III) 377: "Unde dicit Boethius: subticetur propositio de se manifesta."
pseudo-Scotus Notabilia Scoti in libros Topicorum, ms. Bibl. Vat. Ottob. lat., cod. 318 f. 296ra-b: " 'Amplius tertio modo si deest quod valde probabile est' (162b3) ut est in enthymemate in quo omittitur propositio necessaria per quam enthymema reducitur in syllogismum. Et ideo subticetur quia manifesta est."
11. Vitia primo exstirpanda sunt, deinde inserendae sunt virtutes
This maxim is not by Boethius, but by one who in the minds of the later medievals must have been seen as a contemporary: Isidore of Spain. Thomas Aquinas identifies it with a similar passage in Boethius' Categories commentary. One text by Albert the Great apparently ascribes it to St. Bernard, unless that is an editor's misreading.
Isidorus Hispalensis Sententiarum libri tres, Lib. II c. 36 (PL 83) col. 637 l. 53: "Prius uitia exstirpanda sunt in homine, deinde inserendae uirtutes."
Boethius In Cat. (1860) 277A: "Sed quamquam difficilis sit transitus ad virtutes a turpitudine vitiorum, Aristoteles tamen fieri posse hunc transitum confirmat."
Venerabilis Beda (attrib.) Proverbiorum Liber (PL 90) 1113A: "Vitia prius exstirpanda sunt in homine, deinde virtutes inserendae."
Theodulfus Aurelianensis Fragmenta Sermonum Aliquot (PL 105) 277A: "Prius vitia exstirpanda sunt in homine, deinde inserendae virtutes. Nam cohaerere et conjungi non potest veritas cum mendacio, pudor cum petulantia, fides cum perfidia, castitas cum luxuria."
Othlonus S. Emmerammi Ratisponensis Liber Proverbiorum (PL 146) 336b: "Vitia prius exstirpanda sunt in homine, deinde virtutes inserendae." 7
7 Identified in Christophe Carraud and Giuseppe Tognon, Petrarch Les Remèdes aux deux fortunes (De remediis utriusque fortune) Grenoble: J. Millon (2002) 171.
Anonymus, Glosa super 'Graecismum' Eberhardi Bethuniensis (2010) 169: "Ordo: Et hoc duplici de causa, nam prius exstirpanda sunt uitia quam uirtutes sint seminande." Innocentus III Regestorum sive epistolarum VII (PL 216) col. 216: "sunt regularem ut ad exstirpanda uitia et plantandas uirtutes, corrigendos excessus, et reformandos mores..."
Iohannes Pagus Rationes super Praedicamenta, ms. Padova BU 1589, f. 52rb: "iuxta illud Boethii, antequam inserantur virtutes, sunt vitia extirpanda"; 57ra: "Primo enim dicit, prior extirpando vitia, removet falsitatem; secundo virtutes inserendo." Ed. Hansen (2012) 349.
Bonaventura Pharetrae II cap. 21 (1866) 89a: "Isidoras, de Summo Bono: 'Prius vitia extirpanda sunt in homine; deinde inserendae virtutes'."
Albertus Magnus Super IV Sententiarum d. 14 art. 9, Opera omnia 29 (1894) 422b: "Item, Bernardus dicit, quod 'prius exstirpanda sunt vitia, quam inserantur virtutes'." Cf. Super IV Sententiarum d. 15 art. 4, Opera omnia 29 (1894) 476b-477a; Super IV Sententiarum d. 17 art. 11, Opera omnia 29 (1894) 677a; Super IV Sententiarum d. 24 art. 19, Opera omnia 30 (1894) 55b; Postilla super Isaiam 13; Opera omnia 19 (1952) 192; Postillae super Ieremiam fragmentum; Opera omnia 19 (1952) 637; De incarnatione 6, 1, 7; Opera omnia 36,1 (1958) 88; Super Dionysium De caelesti hierarchia 3; Opera omnia 26,1 (1971) 55.
Thomas de Aquino, Summa theol. I-II q. 100 a. 6: "Sed secundum Boetium, in commento Praedicamentorum, prius sunt extirpanda vitia quam inserantur virtutes."
Thomas de Aquino, Scriptum super Sententiis III d. 37 q. 1 a. 2 qc. 3 arg. 3: "Praeterea, secundum Boetium, prius extirpanda sunt vitia quam inserantur virtutes."
Guillelmus Arnaldi (pseudo Aegidius Romanus) Liber Praedicamentorum (1507) f. 15ra: "Dicitur quod prius sunt extirpanda vitia antequam inferantur virtutes; sed quia aequivoca non cadunt in praedicamento, ideo sunt ut vitia, et univoca sunt ut virtutes; ideo etc."
Guillelmus Wheatley Expositio in Boethii De consolatione Philosophiae III c. 2 (1869) 62b: "Nota, quod sicut prius extirpanda sunt vitia, et postea inserendae virtutes, sic ager prius est purgandus et postea seminandus."
Gentilis de Cingulo Sententia cum notabilibus et divisionibus super librum Predicamentorum (ed. C. Marmo pro ms.) f. 17ra: "Sed statim dicet aliquis: quare prius determinat de modo praedicandi aequiuoce quam de aliis? Ad hoc respondet Boethius dicens: quia primo extirpanda sunt vitia, deinde inserendae sunt virtutes, et quia praedicatio aequiuoca est sicut vitiosa respectu aliarum praedicationum, ideo prius de ipsa determinavit."
Petrus de Sancto Amore Sententia supra librum Praedicamentorum, ms. Paris BN 1374 f. 13va: "Sed sciendum quod primo determinat de aequivocis, quia vitia primo exstirpanda sunt, deinde inferendae sunt virtutes."
Matthaeus Roederus Oratio in concilio Constantiensi die 30 Decembris MCCCCXIIII habita (1758) : "In profecto parilitatis ecclesiae prius exstirpanda sunt vitia, quam inserendae virtutes, iuxta sententiam philosophi, ne praepostero ordine, sub tribulis ac sentibus vitiorum suffocanda, virtutum semina iaciantur."
Augustinus de Ferraria Quaestiones super librum Praedicamentorum Aristotelis q. 2 (2000) 24: "Ideo Philosophus incepit suum librum ab aequivocis tamquam ab infructuoso exstirpandi, innuens quod intentionis suae non sit in isto libro tractare de aequivocis sed de univocis."
Iohannes Versor Quaestiones super totam veterem artem Aristotelis. Quaestiones super librum Praedicamentorum (1494) 37va: "Alia causa potest assignari quia prius exstirpanda sunt vitia quam inferendae virtutes."
Bernardus Maria de Rubeis Dissertationes Divi Thomae Aquinatis opera, in III Sententiarum d. 38 quaest. 3 (1780) XI 545b: "Praeterea, secundum Boetium (III. Lib. de consolat., metr. 1.) prius extirpanda sunt vitia quam inferantur virtutes."
Listed here are certain other citations which have been attributed to Boethius, but without wider distribution. Some of these attributions are likely due to simple misreadings, such as 'Boethius' for 'Bernardus' or 'Basilius'. Others have become attached to Boethius' name, without clear provenance. But they are appended here for the help they might provide to researchers, and perhaps to further aid identification.
Anonymus Tractatus Invisibilia Dei 60 (1973) 128: "Nunc de predicabilibus ponatur auctoritas. De quibus dicit Boetius: 'Quicquid est in singulari, est singulare'. Si autem omne quod est in singulari est singulare, ergo nichil quod insit est uniuersale. Sed omne quod inest, est singulare. Hiis duabus auctoritatibus patet quod omne quod subest et omne quod inest et omne quod adest est singulare." Cit. Luisa Valente, ... 230.
Cf. Alanus de Insulis Summa "Quoniam homines" (1953) 172: "Non enim dicitur communis aliqua proprietas quia communicetur pluribus; nichil enim quod sit in uno est in alio; quidquid enim in singulari inest, singulare est; 192: Item deitas est in Patre tamquam natura in rem naturae, et est aliud a Patre. Pater est distinctus a Filio. Ergo eadem non est in Filio, ut cum dicit Boetius super Ieremiam: quidquid est in singulari fit singulare."
Cf. Everardus Yprensis Dialogus Ratii et Everardi (1953) 263: "Et ideo de numero diversis non potest praedicari. Quidquid enim singulari inest, singulare est. Ubi autem subsistentia talis est, quod non inest, sed actu, non disciplinaliter, abstracta est, nihil prohibet unam singularem de pluribus praedicari."
Cf. Rogerus Bacon, Communium naturalium par. 2 dist. 2 c. 10 (1941) 105: "Quidam autem sophiste volunt ostendere quod universale nichil est nec in anima nec in rebus, et confidunt in hujusmodi fantasiis, scilicet, quod quicquid est in singulari est singulare, quia postquam singulare subjectum est."
Ibid. 106: "Dico igitur ad primum quod falsa est proposicio hec, 'Quicquid est in singulari est singulare'. Nam Aristoteles 4° Phisicorum distinguit modos 8 essendi in, et unus est sicut singulare in universali, et alius sicut universale in singulari. Ergo contradicunt Aristoteli."
Cf. Albertus Magnus Metaphysica III,3 18; Opera omnia 16,1 (1960) 157: "Nihil autem est in singulari nisi singulare."
Cf. Ioannes Duns Scotus, Quaestiones in Isagogen Porphyrii q. 34 n. 1 (OPh I) 213: "Circa capitulum 'De accidente' quaeritur utrum accidens sit de numero universalium. Quod non, videtur. Quia quod est in singulari, est singulare; nam receptum est in recipiente per modum recipientis."
Cf. Joannes Gabriele Boyvin Philosophia Scoti I (1590) 187: "Dices, omne accidens est in subjecto singulari, nempe in illo vel in isto; sed quod est in singulari est singulare; ergo accidens est singulare, et non universale."
Marcus de Urbe Veteri (sive de Orvieto) Liber de Moralitatibus tract. 3 De avibus, c. 2 (2005) 234: "Tertio, ut dicit Boethius, accipitres circa pullos suos parvulos et iam habiles ad volatum excitandos et compellendos ad cibos conquirendos, ne adulti facti tepescant miro sunt modo solliciti." Isidorus Hispalensis Etymologiarum XII c. 7 (1911) 269: "Fertur autem accipitres circa pullos suos inpios esse; nam dum uiderint eos posse tentare uolatus, nullas eis praebent escas; sed uerberant pinnis et a nido praecipitant, atque a tenero conpellunt ad praedam, ne forte adulti pigrescant."
Cf. Basilius Magnus Hexaemeron 8, 6 (PG 29) 179AB: "Laudandus est cornicis in suos pullos amor, quae ipsos iam volantes comitatur, alimoniamque subministrans, illos diutissime enutrit."
Cp. Bartholomeus Anglicus De proprietatibus rerum XII "De accipitre" (1491) s.f.: "Dicit enim Beda et Ambrosius in Hexaemeron quod accipitres circa suos pullos sunt crudeles, quia cum habiles ad volandum sint, cibos eis subtrahunt ... et ad praedam excitant, ne adulti effecti, torpescant otio."
Cp. Ulisse Aldrovandi Ornithologiae IV (1599) 156a: "Quod quidem D. Basilius facit, ubi in haec verba scribit: 'Accipitres circa pullos suos sunt crudeles, quia cum sint habiles ad volandum, cibos eis subtrahunt ... et ad praedam excitant, ne adulti effecti, torpescant otio'."
Gualterus Chatton Reportatio super Sententias II d. 2 q. 3 n. 25 (2004) 118: "Item, ad hoc est argumentum Lincolniensis et Boethii, quia aliter non certificaremus de continuo aliquo quantum est, quia aut per indivisibile, et propositum, aut tantum per divisibile, et tunc de illo quaerendum est sicut de primo per quid certificaremus quantum est."
Cf. Robertus Grosseteste Commentarius in VIII Libros Physicorum Aristotelis VI (1963) 116: "Secunda conclusio est hec: indivisibilia consequenter non sunt in alico continuo et ponitur ibi. At vero neque consequenter inerit puncto punctus. Ad hanc probandam sumit illam indivisibilium existencium in eodem continuo et inter medium est continuum. Et hanc facit Proclus unam conclusionem et est tercia Procli. Et hec dua indivisibilia se non tangunt qua utitur Aristoteles et Proclus ad probandum quod continuum non est ex indivisibilibus, et similiter quod est continuum dividere in semper divisibilia."
Iohannes Pecham Quaestiones disputatae, Qq. De Verbo q. 2 n. 32 (2002) 17: "Ad sextum dicendum quod in divinis, iuxta Boethium et Richardum, est substantia communicabilis et incommunicabilis."
Cf. Richardus de Sancto Victore De trinitate I c. 17 (1959) 100: "Ex eo quod nichil habet nisi a se, constat quia divinitas ipsa non est aliud aliquid quam ipse, ne convincatur habere aliunde quam a seipso quod habet ex divinitate. Divinitas itaque ipsa, aut erit incommunicabilis, aut aliquibus communis."
Cf. Alexander de Hales Summa theologica I pars 1, inquisitio 1, tract. 3, q. 1, membrum 2, cap. 2, n. 77 (1924) 124b: "Hoc etiam praedicta auctoritas Richardi attestatur quod 'divinitas aut est communicabilis aut incommunicabilis' etc., ex quo vult arguere quod ibi est tantum unitas substantiae."
Cf. I pars 2, inquisitio 2, tract. 2, sectio 1, q. 1, membrum 1, cap. 3, n. 387 (1924) 570b: "Solutio: Notandum quod Richardus, in libro De Trinitate, corrigit definitionem Boethii sic: 'Persona est rationalis naturae incommunicabilis existentia', et dicit 'incommunicabilis' propter animam, quae est individuum, tamen communicabilis ut pars; item ad excludendum naturam divinam quae est communis tribus personis, 'existentiam' dicit, non substantiam, quia in divinis non dicitur proprie substare vel subsistere."
Cf. Albertus Magnus Summa theologia I tr. 9 q. 42 c. 1; Opera omnia 34,1 (1978) 324: "Adhuc, ex praedictis constat, quod in divinis est substantia communicabilis et substantia incommunicabilis."
Christopherus Laurentii de Holmis Sermo 5 (2012): "Unde dicit Boecius: 'Aliud cedit emolimentum solis divitibus sollicitudo'."
Cf. Bernardus Claraevallensis De conversione ad clericos sermo seu liber cap. 8 n. 14 (PL 182) 842D: "Postremo ubi multae opes, multi etiam qui comedunt eas (Eccle. V, 10): et usus quidem divitiarum apud alios, divitibus solum nomen cedit et sollicitudo."
Cp. Bonaventura Commentarii in Sacram Scripturam (1893) VI 27: "Unde Bernardus: 'Apud alios sunt fructus divitiarum, divitibus vero nomen cedit et sollicitudo'."
Cp. Thomas Le Blanc Psalmorum Davidicorum analysis vol. 3 (1727) col. 136: "Unde Seneca: 'Apud alios, ait, est fructus divitiarum, divitibus autem nomen cedit & solicitudo'."
Bibliography
Aegidius Romanus (attrib.). 1591. In Porphyrii Isagogen, Aristotelis Categorias, et libro Peri Hermenias, ac Gilberti Porrectani VI principia absolutissima commentaria. Bergomi: typis Comini Venturae.
pseudo-Aegidius Romanus. 1970. Tractatus de universalibus. Ed. Wladyslaw Senko. Mediaevalia Philosophica Polonorum 14:55-86.
Alanus de Insulis. 1953. Summa "Quoniam homines". Ed. P. Glorieux, in "La somme 'Quoniam homines' d'Alain de Lille." Archives d'histoire doctrinale et littéraire du moyen âge 20:113-364.
Albertus Magnus. 1867. De vegetabilibus. Ed. Ernest Meyer and Carl Jessen. Berlin: G. Reimer.
Albertus Magnus. 1890–9. Opera omnia. Ed. E. Borgnet. 38 vols. Paris: Vivès.
Albertus Magnus. 1951–. Alberti Magni Opera omnia edenda curavit Institutum Alberti Magni Coloniense Bernhardo Geyer praeside. Münster: Aschendorff.
Albertus de Saxonia. 1988. Alberti de Saxonia quaestiones in artem veterem: edición crítica. Ed. Angel Muñoz Garcia. Maracaibo, Venezuela: Universidad del Zulia.
Albertus de Saxonia. 2010. Logica. Ed. Harald Berger. Hamburg: Meiner.
Aldrovandi, Ulisse. 1599. Ulyssis Aldrovandi,... ornithologiae, hoc est de avibus historiae libri XII. Bononiae: apud F. de Franciscis senensem.
Alexander de Hales. 1924-1948. Doctoris Irrefragabilis Alexandri De Hales Ordinis Minorum Summa Theologica, I-IV. Quaracchi: Coll. S. Bonaventurae ad Claras Aquas.
Alexander de Hales. 1952. Glossa in quattuor libros Sententiarum. Bibliotheca Franciscana Scholastica XII. Quaracchi: Coll. S. Bonaventurae ad Claras Aquas.
Anonymus. 1939. In Ethica nova, ms. Florence Naz. Conv. sopp. G. 4.853 f. 1r-77v. Ed. Odon Lottin, "Psychologie et Morale à la Faculté des Arts de Paris aux approches de 1250," in Revue néo-scolastique de philosophie, Deuxième série 62:182-212.
Anonymus. 1968. Summule Antiquorum. Ed. L. M. De Rijk in "On the Genuine Text of Peter of Spain's Summule logicales, I: General Problems concerning Possible Interpolations in the Manuscripts." Vivarium 6:1 34.
Anonymus. 1970. In Posteriora analytica, ms. Salamanca UB 1839 ff. 94va-114va. Ed. J. Pinborg in "Studies in the Logical Writings Attributed to Boethius de Dacia," Cahiers de l'institut du moyen-âge grec et latin 3:22-7. Anonymus. 1973. Tractatus Invisibilia Dei. Ed. N.M. Häring. Recherches de théologie ancienne et médiévale 40:104-146.
Anonymus. 1994. Tractatus de signativis dictionibus. Ed. S. Ebbesen. Cahiers de l'Institut du Moyen-âge grec et latin 64 (1994) 151-163.
Anonymus. 2004. Logica Morelli. Ed. Joke Spruyt. Turnhout: Brepols.
Anonymus. 2010. Glosa super 'Graecismum' Eberhardi Bethuniensis secundum ms. Paris, BnF, lat. 14746 ('Z'): capitula I – III: De figuris coloribusque rhetoricis (adiunctis prologis quinque). Ed. A. Grondeux. CC CM 225. Turnholti: Typographi Brepols Editores Pontificii.
Anonymus, Correctorium corruptorii 'Quaestione'. 1954. Ed. J.-P. Muller in Le Correctorium corruptorii ,"Quaestione" : texte anonyme du ms. Merton 267. Studia Anselmiana 35. Rome: Herder.
Anonymus, magister artium. 1985. Lectura in librum De anima, a quodam discipulo reportata. Ed. R. A. Gauthier. Grottaferrata: Collegium S. Bonaventurae ad Claras Aquas.
Anonymus Mazarinus. 2001. Quaestiones super librum Praedicamentorum q. 9, ms. Paris Bib. Nat. Mazarine 3523 ff. 62va-67vb. Ed. R. Andrews in "Question Commentaries on the Categories in the Thirteenth Century." Medioevo: Rivista di storie della filosofia medievale 26 (2000) 265-326.
Auctoritates Aristotelis. 1974. Ed. Jacqueline Hamesse, in Les Auctoritates Aristotelis: Un florilège médiéval. Étude historique et édition critique. Philosophes Médiévaux XVII. Louvain: Publications Universitaires and Paris: Béatrice-Nauwelaerts.
Aufredo Gonteri Brito. 1988. In primum librum Sententiarum, ms. Vat. lat. 1113. Cit. Stephen D. Dumont, "The Univocity of the Concept of Being in the Fourteenth Century: II. The De ente of Peter Thomae." Mediaeval Studies 50:236-237.
Augustinus de Ferraria. 2000. Quaestiones super librum Praedica¬mentorum Aristotelis. Ed. Robert Andrews. Acta Universitatis Stockholmiensis. Studia Latina Stockholm¬iensia 45. Stockholm, Sweden: Almqvist & Wiksell International, 2000.
Avicebron. 1895. Fons Vitae. Ed. C. Baeumker. Beiträge zur Geschichte des Philosophie im Mittelalter I,2-4. Munich: Aschendorff.
Bartholomeus Anglicus. 1491. De proprietatibus rerum. Strassburg.
Bartholomaeus Arnoldi de Usingen. 1507. Exercitium de anima. Erfurt.
Basilius Magnus. 1857. Homiliae IX in Hexaemeron. PG 29. Ed. Migne. Paris: Vivès.
Hesse, Benedictus. 2000. Quaestiones disputatae super primum librum De anima Aristotelis Benedicti Hesse de Cracovia. Ed. Wanda Bajor. Lublin: Katolickiego Uniwersytet Lubelskiego.
Hesse, Benedictus. 2011. Quaestiones disputate super tres libros De anima Aristotelis (Libri II et III). Ed. Wanda Bajor. Lublin: Katolickiego Uniwersytet Lubelskiego.
Bernardus de Trilia. 1964. De spiritualibus creaturis. Ed. P. Künzle in "Note sur les questions disputées 'De spiritualibus creaturis' et 'De potentia Dei' de Bernard de Trilia, OP." Bulletin de Philosophie Médiévale 6-7: 87-9.
Bernardus Maria de Rubeis. 1780. Dissertationes in Divi Thomae Aquinatis opera. Venice.
Bertholdus de Moosburg. 1984. Expositio super Elementationem theologicam Procli. Ed. M. Berthold, L. Sturlese, and B. Mojsisch. Hamburg: F. Meiner.
Boethius. 1860. De divisione. Patrologiae cursus completus, Series Latina 64. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Boethius. 1860. De hypotheticis syllogismis. Patrologiae cursus completus, Series Latina 64. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Boethius. 1860. In Categorias Aristotelis. Patrologiae cursus completus, Series Latina 64. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Boethius. 1871. De trinitate. Ed. R. Peiper. Lipsiae: Bibliotheca Teubneriana.
Boethius. 1877-80. Anicii Manlii Severini Boetii Commentarii in Librum Aristotelis 'Peri Hermeneias'. Ed. C. Meiser. Volumes I and II. Leipzig: Teubner.
Boethius. 1906. In Porphyrii Isagogen commentarium editio duplex. Ed. G. Schepps, S. Brandt. Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum 48. Vienna: CSEL.
Boethius. 1973. Tractates, De Consolatione Philosophiae. Ed. H. F. Stewart, E. K. Rand, and S. J. Tester. Loeb Classical Library. Cambridge, Mass.: Harvard University Press.
Boethius. 1998. Anicii Manlii Severini Boethii De divisione liber. Critical Edition, Translation, Prolegomena, and Commentary by John Magee. Leiden: Brill.
Boethius. 2000. De consolatione philosophiae. Opuscula theologica. Ed. Claudio Moreschini. Bibliotheca Scriptorum Graccorum et Romanorum Teubneriana. Munich: Saur MM.
Bonaventura. 1866. Pharetra. Opera omnia VII. Paris: Vivès.
Bonaventura. 1882-1902. Opera omnia. 10 vols. Grottaferrata: Collegium S. Bonaventurae ad Claras Aquas.
Bonaventura. 1882. Commentarium in primum librum Sententiarum. Opera omnia I. Grottaferrata: Collegium S. Bonaventurae.
Bonaventura. 1885. Commentarium in secundum librum Sententiarum. Opera omnia II. Grottaferrata: Collegium S. Bonaventurae.
Bonaventura. 1891. Quaestiones de Mysterio Trinitatis. Opera omnia V. Grottaferrata: Collegium S. Bonaventurae.
Boyvin, Joannes Gabriele. 1590. Philosophia Scoti. Vol. 1. Paris: Edmund Couterot.
Commentarium "Quod deus". 2000. Ed. Jan Aertsen, Kent Emery, and Andreas Speer, in Nach der Verurteilung von 1277: Philosophie und Theologie an der Universität von Paris im letzten Viertel des 13. Jahrhunderts: Studien und Texte = After the Condemnation of 1277: Philosophy and Theology at the University of Paris in the Last Quarter of the Thirteenth Century: Studies and Texts. Berlin: De Gruyter.
Conimbricences. 1616. In Porphyrii Isagogen. In Commentarii Collegii Conimbricensis in universam Dialecticam Aristotelis. Cologne.
Christopherus Laurentii de Holmis. 2012. Sermones, Disputatio et Recommendatio. Academic Preaching from the University of Leipzig in the Early Fifteenth Century. Edition, Translation and Introduction. Ed. Alexander Andrée. Runica et Mediaevalia, Editiones 3. Stockholm.
Dionysius Carthusiensis. 1542. In Euangelium Matthaei enarratio. Paris.
Dionysius Carthusiensis. 1896. Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera omnia, in unum corpus digesta ad fidem editionum Coloniensium. Monstrolii: typis Cartusiae S. M. de Pratis.
Dominicus de Flandria. 1621. In duodecim libros Metaphysicae Aristotelis quaestiones. Cologne.
Durandus de Alvernia. Quaestiones in Artem veterem. Ms. München SB Clm. 18917, pp. 1-50. Ed. R. Andrews pro ms.
Durandus de Sancto Porcano. 1571. Commentarium in libros Sententiarum. Paris.
Everardus Yprensis. 1953. Dialogus Ratii et Everardi. Ed. N. M. Häring in "A Latin Dialogue on the Doctrine of Gilbert of Poitiers." Mediaeval Studies 15:243-289.
Franciscus de Prato. 2002. Logica. Ed. Christian Rode. Stuttgart: Steiner.
Franciscus de Prato. 2005. La logica di Francesco da Prato. Ed. Fabrizio Amerini. Tavarnuzze (Firenze): SISMEL edizioni del Galluzzo.
Frantz, Ignatius. 1752. Annus primus Philosophiae Pragensis ad Gustum Hodierni Seculi methodo recentiorum pertractatus. Pragae: Typis Academicis.
Gerardus de Abbatisvilla. 1993. Quodlibeta. Ed. Adrien Pattin in L'anthropologie de Gérard d'Abbeville: étude préliminaire et édition critique de plusieurs Questions quodlibétiques concernant le sujet, avec l'édition complète du De cogitationibus. Leuven: Leuven University Press.
Gerardus de Nogento. Glossulae supra librum Praedicamentorum Aristotelis. Ms. Padova BAntoniana XX.480 ff. 7vb-25vb. Ed. R. Andrews pro ms.
Gerardus de Nogento. Quaestiones super librum Posteriorum. Ms. Paris Bibl. Nat. Lat. 16170 ff. 113-127v.
Gentilis de Cingulo. Sententia super librum Porphyrii. Ed. Constantino Marmo pro ms.
Gentilis de Cingulo. Sententia cum notabilibus et divisionibus super librum Predicamentorum. Ed. Constantino Marmo pro ms. Geraldus Odonis. 1997. De intentionibus. Opera philosophica. Ed. Lambertus Marie de Rijk. Leiden: Brill.
Godfredus de Fontibus. 1914. Les Quodlibet Cinq, Six et Sept de Godefroid de Fontaines. Ed. M. De Wulf and J. Hoffmans. Louvain: Institut Supérieur de Philosophie.
Gualterus de Bruges. 1928. Quaestiones disputatae. Ed. E. Longpré. Les philosophes belges 10. Louvain: Institut supérieur de philosophie.
Gualterus Burlaeus. 1496. Tractatus Secundus vel De Intensione et Remissione Formarum. Venice.
Gualterus Burlaeus. 1497. Liber Praedicamentorum. G. Burlaeus Super artem veterem. Venice. Reprinted Frankfurt: Minerva 1967.
Gualterus Burlaeus. 1974. Quaestiones in librum Perihermeneias. Ed. Stephen F. Brown in "Walter Burley's 'Quaestiones in librum Perihermeneias'." Franciscan Studies 34:200-295.
Gualterus Burlaeus. Tractatus super librum Predicamentorum. Ed. Alessandro D. Conti pro ms.
Gualterus Chatton. 2002. Reportatio super Sententias. Liber I, distinctiones 1-9. Ed. J. C. Wey and G. J. Etzkorn. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Gualterus Chatton. 2004. Reportatio super Sententias. Liber II, distinctiones 1-20. Ed. J. C. Wey and G. J. Etzkorn. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Gualterus Chatton. 2007. Lectura super Sententias, Liber I, distinctiones 1-2. Ed. Girard J. Etzkorn and Joseph C. Wey. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Guerric de Saint-Quentin. 2002. Quaestiones de quolibet. A critical edition by Walter H. Principe, with editorial revision and a preface by Jonathan Black; introduction by Jean-Pierre Torrell. Studies and Texts 143. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Guillelmus Alvernus. 1674. De universo creaturum. In Opera omnia. 2 vol. Ed. F. Hotot, with Supplementum ed. Blaise Le Feron. Orléans-Paris. Reprinted Frankfurt am Main: Minerva, 1963.
Guillelmus Arnaldi (Aegidius Romanus attr.). 1507. Liber Praedicamentorum. In Aegidius Romanus Expositio in Artem Veterem. Venice. Reprinted Frankfurt: Minerva, 1968.
Guillelmus de la Mare. 1995. Scriptum in secundum librum Sententiarum. Ed. H. Kraml. München: Veröffentlichungen der Kommission für die Herausgabe undegedruckter Texte aus der mittelal¬terlichen Geisteswelt XVIII.
Guillelmus de Ockham. 1970. Scriptum in librum primum Sententiarum, Ordinatio; Distinctiones II-III. Guillelmi de Ockham Opera Philosophica et Theologica. Opera Theologica II. Ed. S. Brown. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Guillelmus de Ockham. 1974. Summa logicae. Guillelmi de Ockham Opera Philosophica et Theologica. Opera Philosophica I. Ed. P. Boehner et al. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Guillelmus de Ockham. 1977. Scriptum in librum primum Sententiarum, Ordinatio; Distinctiones IV-XVIII. Guillelmi de Ockham Opera Philosophica et Theologica. Opera Theologica III. Ed. G. Etzkorn. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Guillelmus de Ockham (attrib.). 1988. Elementarium logicae. In Opera dubia et spuria. Guillelmi de Ockham Opera Philosophica et Theologica. Opera Philosophica VII. Ed. E. M. Buytaert et al. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Henricus Gandavensis. 1520. Summa Quaestionum Ordinariarum. Paris.
Henricus Gandavensis (attr.). 1974. Quaestiones in librum De causis. Ed. J. P. Zwaenepoel "Les 'Quaestiones in librum De causis' attribuees a Henri de Gand." Louvain: Editions Universitaires de Louvain.
Henricus Gandavensis. 2005. Summa quaestionum ordinarium art. I-V. Ed. Raymond Macken and Robert Wielockx. Opera omnia 21. Louvain: Presses Universitaires.
Henricus Gandavensis. 2007. Quodlibet XV. Ed. G. A. Wilson, and Girard Etzkorn. Leuven: Leuven University Press.
Henricus Gandavensis (attrib.; immo Richardus de Mediavilla Quaestiones disputatae). 2008. Quaestiones variae Henrico de Gandavo adscriptae 1-4, 6-7. Ed. Girard J. Etzkorn. Leuven: Leuven University Press.
Henricus Ruyn. 1991. Disputata Metaphysicae. Ed. Andrea Tabarroni. Cahiers de l'institut du moyen-âge grec et latin 61:185-498.
Hugo a Sancto Caro. 1932. Quaestiones de anima, ms. Douai 434 ff. 108vb-109ra. Ed. D. O. Lottin, "Un petit traité sur l'âme de Hugues de Saint-Cher," Revue néo-scolastique de philosophie 36 (1932) 468-475.
Hugo a Sancto Caro. 2004. Quaestio disputata de anima. Ed. M. Bieniak in "Una questione disputata di Ugo di St.-Cher sull'anima. Edizione e studio dottrinale." Studia antyczne i mediewistyczne 2 [37]: 127–84.
Ignotus Auctor. 1971. Quaestiones in libros Aristotelis De anima. Ed. Fernand Van Steenberghen, "Un Commentaire Semi-Averroïste du Traité de l'âme." In Trois Commentaires Anonymes sur le Traité sur l'âme d'Aristote, ed. M. Giele, F. Van Steenberghen, and B. Bazán. Louvain: Publications Universitaires and Paris: Béatrice-Nauwelaerts.
Incerti Auctores. 1977. Questiones super Sophisticos Elenchos. Ed. Sten Eblesen. Corpus Philosophorum Danicorum Medii Aevi VII. Copenhagen: G.E.C. Gad.
Innocentus III. 1855. Innocenti III Romani Pontificiis: Regestorum sive epistolarum VII. Patrologiae cursus completus, Series Latina 216. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Ioannes Baconthorpe. 1526. Super quatuor Sententiarum libros. Venice.
Ioannes Buridanus. 2001. Summulae de dialectica. Ed. Gyula Klima. Yale Library of Medieval Philosophy. New Haven, London: Yale University Press.
Ioannes Buridanus. 2005. Summulae de practica sophismatum. Ed. Fabienne Pironet. Turnhout: Brepols.
Ioannes Buridanus. 2008. Quaestiones topicorum. Ed. Niels Jørgen Green-Pedersen. Turnhout: Brepols.
Ioannes Buridanus. 2008. Lectura Erfordiensis in I-VI Metaphysicam together with the 15th century Abbreviatio Caminensis. Ed. L.M. de Rijk. Studia artistarum 16. Turnhout: Brepols.
Ioannes Cornubiensis (Johannes Saresberiensis). 1855. Eulogium ad Alexandrum Papam III, quod Christus sit aliquis homo. Patrologiae cursus completus, Series Latina 199. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Ioannes de Dacia. 1955. Opera. Ed. A. Otto. Corpus Philosophorum Danicorum Medii Aevi I:1-2. Copenhagen: G.E.C. Gad.
Ioannes Duns Scotus. 1891. Collationes. Ioannis Duns Scoti Opera Omnia V. Paris: Vivès.
Ioannes Duns Scotus. 1895. Quodlibet. Ioannis Duns Scoti Opera Omnia XXV-XXVI. Paris: Vivès.
Ioannes Duns Scotus. 1968. Quodlibet. Ed. Felix Alluntis, in Cuestiones cuodlibetales. Biblioteca de Autores Cristianos 193. Madrid: Editorial Catolica.
Ioannes Duns Scotus. 1973. Ordinatio, Liber secundus a distinctione prima ad tertiam. Ioannis Duns Scotus Opera omnia VII. Ed. C. Balić et al. Vatican: Typis Polyglottis Vaticanis.
Ioannes Duns Scotus. 1982. Lectura in librum secundum Sententiarum, a distinctione prima ad sextam. Ioannis Duns Scotus Opera omnia XVIII. Ed. P. L. Modri et al. Vatican: Typis Polyglottis Vaticanis.
Ioannes Duns Scotus. 1997-1998. Doctoris Subtilis Ioannis Duns Scoti Quaestiones super libros Metaphysicorum Aristotelis. Ed. R. Andrews, G. Etzkorn, G. Gál, R. Green, F. Kelley, T. Noone, and R. Wood. Opera philosophica vols. III-IV. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Ioannes Duns Scotus. 1999. Quaestiones in Isagogen Porphyrii et Quaestiones super Praedicamenta Aristotelis. Ed. R. Andrews, G. Etzkorn, G. Gál, R. Green, T. Noone, and R. Wood. Opera philosophica vol. I. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Ioannes Duns Scotus. 2004. Quaestiones super libros Perihermenias Aristotelis (Opus I et Opus II) et Quaestiones super librum Elenchorum Aristotelis. Ed. R. Andrews, G. Etzkorn, G. Gál, R. Green, T. Noone, and R. Wood. Opera philosophica vol. II. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Ioannes Duns Scotus. 2006. Quaestiones super libros De anima Aristotelis. Ed. C. Bazán, K. Emery, R. Green, T. Noone, R. Plevano, A. Traver. Opera philosophica vol. V. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Ioannes Eckhart (Meister Eckhart). 1936. Expositio libri Exodi. Ed. Konrad Weiss. Die lateinschen Werke. 5 vols. Stuttgart and Berlin: Kohlhammer.
Ioannes de Iandun. 1560. Quaestiones in duodecim libros metaphysice ad intentionem Aristotelis. Venetiis: Hieronymum Scottum.
Ioannes de Muris. 1515. Arithmetica communis. Vienna.
Iohannes Pagus. Rationes super Praedicamenta. Ms. Padova BU 1589 ff. 24r-67v. Excerpts in Ezio Franceschini, "Giovanni Pago: Le sue 'Rationes super Praedicamenta Aristotelis' e la loro posizione nel movimento Aristotelico del secolo XIII," Sophia 2 (1934)172-82, 329-50, 476-86.
Iohannes Pagus. 2005. In Isagogen Porphyrii. Ms. Padova BU 1589 ff. 3ra-22va. Excerpts in David Piché, Le problème des universaux à la Faculté des arts de Paris entre 1230 et 1260. Paris: J. Vrin.
Iohannes Pagus. 2012. Rationes super Praedicamenta. In John Pagus on Aristotle's Categories: A Study and Edition of the Rationes super Praedicamenta. Ed. Heine Hansen. Leuven: Leuven University Press.
Ioannes de Paris (Quidort). 1955. Quodlibet I. Ed. Ambrose Heiman, in "The First Quodlibet of Jean Quidort." In Nine Mediaeval Thinkers: A Collection of Hitherto Unedited Texts, ed. J. R. O'Donnell. Studies and Texts 1. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Iohannes Pecham. 1918. Quaestiones tractantes de Anima. Ed. H. Spettmann. Beiträge zur Geschichte des Philosophie im Mittelalter XIX. Munich: Aschendorff.
Iohannes Pecham. 2002. Ioannis Pecham Quaestiones disputatae. Ed. Girard J. Etzkorn Hieronymus Spettmann, et Livarius Oliger. Bibliotheca Franciscana Scholastica Medii Aevi 28. Grottaferrata: Editiones Collegii S. Bonaventurae ad Claras Aquas.
Ioannes de Polliaco. 2004. Quodlibet I, quaestio 7. Ed. Ludwig Hödl in "Die Opposition des Johannes de Polliaco gegen die Schule der Gandavistae." Bochumer Philosophisches Jahrbuch für Antike und Mittelalter 9:115-177.
Ioannes de Reading. 1981. Scriptum in I Sententiarum d. 2, qq. 2-3. Ed. Girard J. Etzkorn in "John Reading on the Existence and Unicity of God, Efficient and Final Causality." Franciscan Studies 41:110-221.
Iohannes de Ripa. 1961. Lectura super primum Sententiarum, tome I: Prologi, Quaestiones I et II. Ed. A. Combes. Paris, Vrin.
Ioannes de Rupella. 1995. Summa de anima. Ed. Jacques Guy Bougerol, in Summa de anima: texte critique avec introduction, notes et tables. Paris: Vrin.
Ioannes Sharpe. 1990. Quaestio super universalia. Ed. Alessandro D. Conti. Firenze: Olschki.
Iohannes Versor. c. 1483. Quaestiones librorum praedicabilium et praedicamentorum et posteriorum Aristotelis. Franciscus de Prato Liber de secundis intentionibus. Iohannes Versor Quaestiones De ente et essentia Thomae de Aquino, cum textu. [Milan: Johannes Antonius de Honate.]
Ioannes de Wisalia (attrib.). Aristotelis libri de Anima. Ms. München BSB Clm 6971.
Isidorus Hispalensis. 1850. Sententiarum libri tres. Patrologiae cursus completus, Series Latina 83. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Isidorus Hispalensis. 1852. Etymologiae. Patrologiae cursus completus, Series Latina 83. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Jerónimo Pardo. 1505. Medulla Dyalectices. Paris.
Lambertus de Lagny (Ps.-Lambertus de Auxerre). 1971. Logica (Summa Lamberti). Edited with an introduction by Franco Alessio. Florence: Nuova Italia.
Landolf Caracciolo. 1988. Sententiarum. Ms. Vienna, Österreichische. Nationalbibliothek 1494. Cit. Stephen D. Dumont, "The Univocity of the Concept of Being in the Fourteenth Century: II. The De ente of Peter Thomae." Mediaeval Studies 50:236-237.
Le Blanc, Thomas. 1727. Psalmorum Davidicorum analysis. Colonia Agrippina.
Magister Robertus. 2011. Scriptum super Libro topicorum. Ms. Oxford, Bodleian, Can. Misc. 403, ff. 182r–221r. Ed. Heine Hansen in "Medieval Commentators on Aristotle's Topics 1.9: Texts 1200–1250." Cahiers de l'institut du moyen-âge grec et latin 80:89-135.
Marcus de Urbe Veteri (sive de Orvieto). 2005. Liber de moralitatibus. In Marci de Urbe Veteri, O.F.M. Liber de moralitatibus. Ed. Girard J. Etzkorn. Franciscan Institute Publications. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Marsilius de Inghen. 1501. Questiones Marsilii super quatuor libros Sententiarum. Strassburg. Reprint Minerva: Frankfurt am Main, 1966.
Martinus de Dacia. 1961. Quaestiones super librum Praedicamentorum. Martini de Dacia Opera. Ed. H. Roos. Corpus Philosophorum Danicorum Medii Aevi II. Copenhagen: G.E.C. Gad.
Martinus de Dacia. 1961. Quaestiones super librum Sex principiorum. Martini de Dacia Opera. Ed. H. Roos. Corpus Philosophorum Danicorum Medii Aevi II. Copenhagen: G.E.C. Gad.
Matthaeus ab Aquasparta. 1961. Quaestiones disputatae de anima XIII. Ed. A. J. Gondras. Paris: Librairie philosophique J. Vrin.
Mattheus Aurelianensis. 2001. Sophistaria sive summa communium distinctionum circa sophismata accidentium. Ed. Joke Spruyt. Leiden: Brill.
Michael de Massa. 2012. Quaestiones in Sententias I. Cod. Bologna Bibl. Univ. 2214 f. 205ra; cit. Russell L. Friedman, Intellectual Traditions at the Medieval University: The Use of Philosophical Psychology in Trinitarian Theology among the Franciscans and Dominicans, 1250-1350 Leiden: Brill.
Nicolaus Cornubiensis. Notulae super librum Porphyrii. Ms. Oxford Corpus Chr. College 293 ff. 69va-77va.
Nicolaus de Ockham. 1981. Quaestiones disputatae de dilectione Dei. Ed. Caesar Saco Alarcón. Grottaferrata: Editiones Collegii S. Bonaventurae ad Claras Aquas.
Nicolaus Oresme. 1997. Quaestiones in Physicam. Ed. Stefan Kirschner in Nicolaus Oresmes Kommentar zur Physik des Aristoteles: Kommentar mit Edition der Bücher 3 und 4 sowie von vier quaestionen aus Buch 5. Stuttgart: Steiner.
Nicolaus Parisiensis (attr.). 1967. Summe Metenses. Ed. L. M. De Rijk, "The Summe Metensis", in Logica modernorum Vol. II, 2: Texts and Indices. Assen: Van Gorcum.
Nicolaus Parisiensis (attr.). In Praedicamenta. Ms. München SB Clm. 14460 ff. 42ra-62ra.
Nicolaus Parisiensis. 2011. Rationes super Libro Perihermeneias. Ed. Heine Hansen and Ana María Mora-Márquez, in "Nicholas of Paris on Aristotle's Perihermeneias 1-3." Cahiers de l'institut du moyen-âge grec et latin 80:1-89.
Othlonus S. Emmerammi Ratisponensis. 1853. Liber Proverbiorum. Patrologiae cursus completus, Series Latina 146. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Paulus Soncinatis. 1576. Acutissime Quaestiones Metaphysicales fratris Pauli Soncinatis ordinis predicatorum congregationis lombardie castigatissime impresse. Venice.
Paulus Soncinatis. 1600. Expositio in Aristotelis Praedicamenta. Venice.
Paulus Veneti. 1979. Logica magna. P. 1. Fasc. 1, Tractatus de terminis. Ed. Norman Kretzmann. Oxford: Oxford University Press for the British Academy.
Petrus Abaelardus. 1970. Dialectica. Edited with an introduction by L. M. De Rijk. 2nd revised edition. Assen: Van Gorcum.
Petrus de Alvernia. 1987. Quaestiones super Praedicamentis. Ed. Robert Andrews in "Petrus de Alvernia: Quaestiones super Praedicamentis. An Edition." Cahiers de l'institut du moyen-âge grec et latin 55:3-84.
Petrus de Alvernia. 1988. Quaestiones super Metaphysicam. Selections in Robert Andrews, Peter of Auvergne's Commentary on Aristotle's "Categories": Edition, Translation, and Analysis. Dissertation: Cornell University.
Petrus de Alvernia. 1997. Quaestiones Porphyrii. Ed. Antonino Tinè. Archives d'histoire doctrinale et littéraire du moyen âge 64:235-333.
Petrus de Alvernia. 2003. Questions on Aristotle's De caelo. Ed. Griet Galle. Leuven: Leuven University Press. Petrus Aureolus. 1956. Scriptum super primum Sententiarum. Ed. Eloi Marie Buytaert. St. Bonaventure, N.Y.: The Franciscan Institute.
Petrus Bradlay. 1967. Quaestiones super Praedicamentis. Ed. Edward A. Synan in "Master Peter Bradlay on the 'Categories'." Mediaeval Studies 29:273-327.
Petrus Cornubiensis. 1987. Sophisma "Omnis homo est". Ed. S. Ebbesen in "Talking About What Is No More." Cahiers de l'Institut du Moyen Âge grec et latin 55: 139-54.
Petrus Hispanus. 1941. Scientia libri De anima. Ed. Manuel Alonso. Madrid.
Petrus Hispanus. 1972. Tractatus, Called Afterwards Summule logicales. Ed. L. M. de Rijk. Assen: Van Gorcum.
Petrus Ioannis Olivi. 1922. Quaestiones in secundum librum Sententiarum. Ed. B. Jansen. Vol. I. Bibliotheca Franciscana Scholastica IV. Quaracchi: Collegium S. Bonaventurae.
Petrus de Sancto Amore. Sententia et etiam Notabilia super librum Praedicamentorum. Ms. Paris BN 1374 ff.13ra-34ra. Ed. R. Andrews pro ms.
Petrus Thomae. 1988. De ente. Ed. S. D. Dumont in "The Univocity of the Concept of Being in the Fourteenth Century: II. The De ente of Peter Thomae." Mediaeval Studies 50:186–256.
Petrus Thomae. 2000. De distinctione predicamentorum, ms. Cambridge Univ. 1231. Ed. E. G. Bos in "Petrus Thomae's 'De Distinctione Predicamentorum' (With A Working Edition)." In The Winged Chariot. Collected Essays on Plato and Platonism in Honour of L.M. de Rijk. Ed. M. Kardaun and J. Spruyt. Leiden: Brill.
Petrus de Ybernia. 1996. Magistri Petri de Ybernia expositio et quaestiones in librum Aristotelis peryermenias seu de interpretatione (ex cod. Vaticano latino 5998). Ed. Michael Dunne. Louvain: Editions de l'Institut Supérieur de Philosophie.
Philippus Cancellarius. 1985. Philippi Cancellarii Summa de bono. Ed. Nikolaus Wicki. Bernae: Francke.
Porphyrius. 1966. Isagoge. Aristoteles Latinus I,6. Ed. L. Minio-Paluello. Leiden: E.J. Brill.
pseudo-Richardus de Campsall. 1982. Logica Campsale Anglicj ualde utilis et realis contra Ocham. Ed. Edward A. Synan in The Works of Richard of Campsall. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
pseudo-Scotus. Notabilia Scoti in libros Topicorum, ms. Bibl. Vat. Ottob. lat., cod. 318. Cf. Robert Andrews, "The Notabilia Scoti in Libros Topicorum: An Assessment of Authenticity," in Essays in Honor of Dr. Girard Etzkorn, edited by Gordon A. Wilson and Timothy B. Noone, Franciscan Studies 56 (1998): 65-76
Radulphus Brito. Quaestiones super librum Praedicamentorum. Ms. Bruxelles Kon. Bibl. 3540-47 (2910).
Radulphus Brito. 1978. Quaestiones super libros Topicorum Boethii. Ed. N.J. Green-Pedersen and J. Pinborg in "Radulphus Brito: Commentary on Boethius' De differentiis topicis and the sophism Omnis homo est omnis homo." Cahiers de l'institut du moyen-âge grec et latin 26:1-92.
Radulphus Brito. 2003. In Peri hermeneias q. 9. Ed. Judith Dijs in "Radulphus Brito's use of Intentio in Quaestio 9 of his In Peri hermeneias." In Aristotle's Peri hermeneias in the Latin Middle Ages: Essays on the Commentary Tradition. Ed. H.A.G. Braakhuis and C.H. Kneepkens. Artistarium supplementa 10. Groningen – Haren: Ingenium Publishers, 2003:250-256.
Radulphus Brito. 2003. Quaestiones super Physicam. Ed. Silvia Donati in "La discussione sull'unita del concetto di ente nella tradizione di commento della Fisica: commenti parigini degli anni 1270-1315 ca." In Die Logik des Transzendentalen. Festschrift fur Jan A. Aertsen zum 65. Geburtstag. Ed. M. Pickave. Miscellanea Mediaevalia 30. Berlin: W. de Gruyter.
Radulphus Brito. 1997. Quaestiones super libros Posteriorum. Ed. Bernhard Albert in Radulphi Britonis quaestiones super libros posteriorum Aristotelis: introduction, editio critica commentaque cum introductione. Bamberg: B. Albert.
Radulphus Brito (attrib.). 2001. Quaestiones super libros Metaphysicorum. Ed. S. Ebbesen in 'Radulphus Brito on the Metaphysics.' In Nach der Verurteilung von 1277. Ed. J. Aertsen, K. Emery, Jr. and A. Speer. Miscellanea Mediaevalia 28. Berlin: W. de Gruyter.
Remigius de Girolami. 1985. De bono communi. Ed. E. Panella in "Dal bene comune al bene del commune," Memorie domenicane 16 (1985) 1-198.
Remigius de Girolami. 2006. De modis rerum. Cit. Anto Gavrić in Une métaphysique à l'école de Thomas d'Aquin: le De modis rerum de Rémi de Florence. Fribourg (Suisse): Académie Press Fribourg.
Richardus Billingham. 2003. De consequentiis. Ed. Stephanie Weber in Richard Billingham, "De consequentiis": mit Toledo-Kommentar. Amsterdam: Philadelphia.
Richardus de Campsale. 1968. The Works of Richard of Campsall. Ed. Edward A. Synan. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Richardus de Mediavilla. 2008. Quaestiones disputatae. In Quaestiones variae Henrico de Gandavo adscriptae, qq. 1-4, 6-7. Ed. Girard J. Etzkorn. Leuven: Leuven University Press.
Richardus Rufus. De rationibus seminalibus (RSem). Ms. Toulouse, B. Munic. 737 ff. 158ra-160rb.
Richardus Rufus. De statu in patria (SPat). Ms. Assisi, B. S. Fran. 138 ff. 268ra-270rb.
Richardus Rufus. Dissertatio in Metaphysicam Aristotelis (DMet). Ms. Erfurt Univ. Amplon. Q290 ff. 1ra-40vb.
Richardus Rufus. Contra Averroem (CAv). Ms. Erfurt Univ. Amplon. Q290 ff. 81va-86rb.
Richardus Rufus. Memoriale in Metaphysicam Aristotelis (MMet). Ms. Erfurt Univ. Amplon. Q290 ff. 46-56.
Richardus Rufus. Sententiae Oxonienses (SOx). Ms. Oxford, Balliol College 62 (B62) ff. 2-255.
Richardus de Sancto Victore. 1959. De trinitate. Ed. G. Salet. Sources chrétiennes 63. Paris: Sources chrétiennes.
Robertus Greystones. 1989. Commentarius I super Sententias q. 6. Ed. Leonard A. Kennedy in "Robert Graystanes, O.S.B., On Essence and Existence." Recherches de théologie ancienne et médiévale 61 (1994) 102-116.
Robertus Kilwardby Commentarium in Isagogem Porphyrii. Ms. Cambridge Peterhouse 206.
Robertus Kilwardby. Notulae super librum Praedicamentorum vel Commentarium in Aristotelis Categorias. Mss. Cambridge Peterhouse 206 ff. 42ra-65v; Madrid Bib. Univ. 73 ff. 10vb-44ra. Ed. Alessandro D. Conti pro ms.
Robertus Kilwardby. 1976. De ortu scientiarum. Ed. A. Judy. Oxford: The British Academy, and Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Robertus Kilwardby. 1992. Quaestiones in librum secundum sententiarum. Ed. Gerhard Leibold. Munich: Bayerischen Akademie der Wissenschaften.
Robertus Kilwardby (attrib.). 1995. Commentarium in libros Topicorum. Ed. Olga Weiers, in "Le commentaire sur les Topiques d'Aristote attribué à Robert Kilwardby (ms. Florence, B.N.C., Conv. Soppr. B.4.1618)." Documenti e Studi sulla Tradizione Filosofica Medievale 6:107-143.
Rogerus Bacon. 1930. Questiones super libros prime philosophie Aristotelis (Metaphysica I, II, V-X), in Opera hactenus inedita Rogeri Baconi, fasc. 10. Ed. Robert Steele. Oxford: Clarendon Press.
Rogerus Bacon. 1932. Questiones altere super libros prime philosophie Aristotelis (Metaphysica I-IV), in Opera hactenus inedita Rogeri Baconi, fasc. 11. Ed. Robert Steele. Oxford: Clarendon Press.
Rogerus Bacon. 1941. Communium naturalium, in Opera hactenus inedita Rogeri Baconi, fasc. 2. Ed. Robert Steele. Oxford: Clarendon Press.
Rogerus Bacon. 1988. Compendium studii theologiae. In Compendium of the Study of Theology. Edition and translation with introduction and notes, by Thomas S. Maloney. Leiden: E.J. Brill.
Robertus Grosseteste. 1963. Commentarius in VIII libros Physicorum Aristotelis. Ed. Richard C. Dales. Boulder: University of Colorado Press.
Rogerus Marston. 1932. Quaestiones disputatae: de emanatione aeterna, de statu naturae lapsae, et de anima. Bibliotheca Franciscana scholastica Medii Aevi VII. Rome: Collegium S. Bonaventurae.
Rogerus Marston. 1968. Quodlibeta. Ed. Gerard Etzkorn and Ignatius Brady in Rogerus Marston, O.F.M., Quodlibeta Quatuor. Bibliotheca Franciscana Scholastica XXVI. Quaracchi: Collegii S. Bonaventurae.
Siger de Brabant. 1966. Quaestiones in Metaphysicam. Ed. J. Vennebusch in "Die Quaestiones metaphysice tres des Siger von Brabant." Archiv für Geschichte der Philosophie 48: 163-189.
Siger de Brabant. 2006. In Physicorum. Ed. Dragos Calma et Emanuele Coccia in "Un commentaire inédit de Siger de Brabant sur la Physique d'Aristote (MS. Paris, BnF, lat. 16297)." Archives d'histoire doctrinale et littéraire du Moyen Âge 7:283-349.
Simon de Dacia. 1963. Domus gramatice. Ed. A. Otto. Corpus Philosophorum Danicorum Medii Aevi 3. Copenhagen: G.E.C. Gad.
Simon de Faversham. 1934. Quaestiones super tertium De anima. Ed. D. Sharp in "Simonis de Faversham (c.1240-1306) Quaestiones super tertium De anima." Archives d'histoire doctrinale et littéraire du moyen âge 9:307-368.
Simon de Faversham. 1957. Quaestiones super libro Praedicamentorum. Opera Omnia. Vol. I, Opera logica, tomus prior. Ed. P. Mazzarella. Padua: CEDAM.
Simon de Faversham. Quaestiones veterae super libro Posteriorum Analyticorum. Ed. John Longeway pro ms.
Simplicius. 1971-5. Commentaire sur les Catégories d'Aristote. Corpus Latinum Commentariorum in Aristotelem Graecorum V,1-2. Louvain: Publications Universitaires and Paris: Béatrice-Nauwelaerts.
Stephen Langton. 1952. Der Sentenzkommentar des Kardinals Stephan Langton. Ed. Artur Michael Landgraf. Munich: Aschendorff.
Suarez, Franciscus. 1861. Disputationes Metaphysicae. Francisci Suarez Opera omnia XXV-XXVI. Paris: Vivès.
Theodoricus de Freiberg. 1980. De ente et essentia. In Dietrich von Freiberg, Opera omnia II. Ed. R. Imbach, M. R. Pagnoni-Sturlese, H. Steffan, L. Sturlese. Hamburg: Felix Meiner.
Theodulfus Aurelianensis. 1864. Fragmenta Sermonum Aliquot. Patrologiae cursus completus, Series Latina 105, coll. 275-80. Paris: Vivès.
Thomas de Aquino. 1856-8. Commentum in quattuor libros Sententiarum. Opera omnia VI-VII. Parma.
Thomas de Aquino. 1956. Quodlibeta I – XI. Ed. R.M. Spiazzi. Turin: Marietti.
Thomas de Aquino (attr.). 1980. De natura generis. In S. Thomae Opera, vol. 6: Reportationes et opuscula dubiae authenticitatis. Stuttgart-Bad Cannstatt: Frommann-Holzboog.
Thomas de Erfordia. Expositio super librum Praedicamentorum. Ms. Erfurt SB Amplon. Q.266 ff. 8ra-20rb. Ed. R. Andrews pro ms.
Thomas Manlevelt (Maulevelt). Quaestiones super Praedicamenta. Ms. Erfurt SB Ampl. Q 288 (XIV) ff. 43rb-145vb. Ed. R. Andrews pro ms.
Thomas Manlevelt (Maulevelt). 2012. Questiones libri Porphirii. Ed. Alfred van der Helm in A Token of Individuality: Questiones libri Porphirii by Thomas Manlevelt. Doctoral Thesis, Leiden University.
Thomas Sutton. 1930. Liber propugnatorius. Ed. Michael Schmaus in Der "Liber propugnatorius" des Thomas Anglicus und die Lehrunterschiede zwischen Thomas von Aauin und Duns Scotus, II Teil: Die Trinitarischen Lehrdifferenzen. Beiträge zur Geschichte der Philosophie des Mittelalters XXIX. Munich: Aschendorff.
Thomas de Wylton. 1995. Quodlibet q. 6, "Utrum plura accidentia eiusdem speciei possint esse simul in eodem subiecto", ms. Tortosa Cathedr. 88. Ed. Girard Etzkorn and Robert Andrews in "Tortosa Cathedral 88: A Thomas Wylton Manuscript and the Question on the Compatibility of Multiple Accidents in the Same Subject," Mediaevalia Philosophica Polonorum 32: 57-64, 65-99.
Tommasi, Francesco. 1995. De negocio logico. Ed. Jonathan Hunt in Politian and Scholastic Logic: An Unknown Dialogue by a Dominican Friar. Firenze: L. S. Olschki.
Venerabilis Beda (attrib.). 1850. Proverbiorum Liber. Patrologiae cursus completus, Series Latina 90, coll. 1089-1114. Ed. J. P. Migne. Paris: Vivès.
Wels, Henrik. 2004. Aristotelisches Wissen und Glauben im 15. Jahrhundert: ein anonymer Kommentar zum Pariser Verurteilungsdekret von 1277 aus dem Umfeld des Johannes de Nova Domo: Studie und Text. Amsterdam: Grüner.
Wodrow, Robert. 1828. The Life of James Wodrow, Professor of Divinity in the University of Glasgow, from MDCXCII to MDCCVI. Edited principally by John Champell. London: William Blackwood.